Book,Page,LineNumber,Text
25,0040,001,ในแคว้นต่าง ๆ ทั่วไป.  แต่พึงเข้าใจว่า  แม้จะเรียกว่าภาษาปรากฤต 
25,0040,002,อยู่อย่างเดิม  แต่แม้ลักษณะคำหรือการออกเสียงเป็นต้น  ย่อมเปลี่ยน
25,0040,003,แปลงไปตามกาลที่ล่วงไป  ทำนองเดียวกับภาษาอื่น  ข้อนี้จะพึงเทียบ
25,0040,004,ความต่างในภาษาไทยในสมัยปัจจุบัน  กับภาษาไทยสมัยสุโขทัย  ซึ่ง
25,0040,005,"ห่างกันเพียง ๖-๗ ร้อยปีก็เห็นจะได้,  ถ้าเทียบกับภาษาไทยน่านเจ้า"
25,0040,006,หรือนครลุง นครปา เมื่อประมาณ ๑-๒ พันปี  ซึ่งพวกไทยยังมิได้ยก
25,0040,007,"เข้าสู่ดินแดนสุวรรณภูมินี้ด้วยแล้ว  ก็ยิ่งต่างกันมาก,  อีกอย่างหนึ่ง"
25,0040,008,ภาษาของพวกเดียวกัน  แต่ต่างถิ่นต่างภาคย่อมต่างกัน  เช่นภาษาไทย
25,0040,009,ภาคเหนือ  ภาคกลาง  และภาคใต้  ต่างกันฉันใด  ภาษาปรากฤตนี้ก็ต่าง
25,0040,010,"กัน  เพราะต่างยุคและต่างถิ่นกัน  ฉันนั้น,  ในยุคพุทธกาลและยุคต่อมา"
25,0040,011,ปรากฏว่า  ภาษาปรากฤตที่สืบ ๆ กันมานั้น  ได้ถูกเรียกตามชื่อประเทศ
25,0040,012,หรือคนที่พูดว่าภาษามคธบ้าง  ภาษาอุชเชนบ้าง  ภาษาปัญจาปบ้าง
25,0040,013,เป็นต้น  ตามประเทศและถิ่นนั้น ๆ มีเหมือนกันบ้าง  ต่างกันบ้าง  ตาม
25,0040,014,กาลเทศะนิยม.
25,0040,015,ในยุคพุทธกาล  พระผู้มีพระภาคเจ้า  คงใช้ภาษามคธหรือภาษา
25,0040,016,พื้นบ้านพื้นเมือง  มิได้ใช้ภาษาสํสกฤต  แม้ในการสั่งสอนมหาชนชั้น
25,0040,017,"สูง,  เล่ากันว่า  คราวหนึ่งมีภิกษุที่เป็นวรรณะพราหมณ์  ปรารถนา"
25,0040,018,แต่งคำสอนของพระองค์เป็นฉันท์  (ภาษาสํสกฤต)  สำหรับท่องจำ
25,0040,019,ก็ได้ถูกตรัสห้ามเสีย  ทั้งที่เพราะอาจจะทำให้พระพุทธโอวาทอยู่ใน
25,0040,020,วงจำกัดหรือเป็นคำตาย  แพร่หลายได้โดยยากกระมัง ?  แต่มาเมื่อ
25,0040,021,พุทธศาสนามีเกียรติและอิทธิพลมากขึ้น  ภาษานี้ก็พลอยเป็นภาษาที่