Book,Page,LineNumber,Text
25,0041,001,สูงขึ้นกว่าเดิม.  เมื่อครั้งพระผู้มีพระภาคเจ้าปรินิพพานแล้ว  พระสาวก 
25,0041,002,ได้ทำสังคายนากันด้วยภาษามคธหรือภาษาพื้นเมือง  แต่ได้เลือกคัด
25,0041,003,ภาษาที่เป็นที่นิยมในสมัยนั้น  เช่นภาษาไทยกรุงเทพ ฯ  เป็นที่นิยมของ
25,0041,004,คนไทยทุกภาคในบัดนี้.   ต่อมาภายหลังภาษาพื้นเมืองได้เปลี่ยนแปลง
25,0041,005,ไปตามสมัย  ส่วนภาษาที่จดจำพุทธพจน์มิได้เปลี่ยนตามไปด้วย  จึง
25,0041,006,"เกิดมีชื่อขึ้นอีกอย่างหนึ่งว่า  คำบาลี  หรือภาษาบาลี,  แปลว่า  ภาษา"
25,0041,007,มีระเบียบแบบแผน.
25,0041,008,ในกาลต่อมา  พุทธศาสนาได้ใช้ภาษาบาลีนี้เป็นภาษาพระคัมภีร์
25,0041,009,สืบมาจนบัดนี้.  ส่วนที่พูดกันตามธรรมดา  คงใช้ภาษาพื้นเมืองตาม
25,0041,010,เดิม.  ที่ศิลาจารึกของพระเจ้าอโศก  ก็ปรากฏว่าได้ใช้ภาษาปรากฤต
25,0041,011,หรือมาคธี  เพื่อให้ผู้อ่าน ๆ ได้ง่ายอย่างสาธารณะทั่วไป.  จึงอาจ
25,0041,012,กล่าวได้ว่า  ภาษาสํสกฤตสำหรับพระเวทหรือพวกพราหมณ์มาแต่
25,0041,013,"ดึกดำบรรพ์  สมกับที่เป็นพวกถือวรรณะจัด,  ภาษาปรากฤตสำหรับ"
25,0041,014,ศาสนาอื่น ๆ เช่นศาสนาไชน  (เดียรถีย์)  อันเกิดภายหลัง.
25,0041,015,ภาษาที่นำสืบกันมาตลอดหลายพันปี  หรือที่เรียกว่าปรากฤตใน
25,0041,016,ที่นี้นั้น  ยังคงเหลือเป็นมฤดกตกทอดมาจนบัดนี้ก็มี  เช่นภาษาฮินดู
25,0041,017,ก็เป็นแขนงหนึ่งของภาษานั้น.
25,0041,018,ตัวอักษร  ในยุคก่อนอารยันหรืออริยกะเข้าอินเดีย  ไม่ปรากฏ
25,0041,019,ว่ามีอักษรใช้ในอินเดีย.  ประวัติศาสตร์ยืนยันว่า  พวกโฟนิเชียน
25,0041,020,(Bhoenicians)  หรือบาบิโลเนียน  (Babylonian)  เป็นพวกที่
25,0041,021,"รู้จักใช้อักษรก่อนชาติอื่นซึ่งอยู่แถบอาเซียตะวันตกด้วยกัน,  เมื่อพวก"