Book,Page,LineNumber,Text
25,0046,001,ต่อมา  ในยุคอุปนิษัท  พวกพราหมณ์ได้ร้อยกรองคัมภีร์อุปนิษัท 
25,0046,002,ขึ้น  ว่าด้วยเรื่องอาตมัน  อันมีหลักว่าอาตมันน้อย ๆ ของคนหนึ่ง ๆ
25,0046,003,นั้นแยกออกมาจากปรมาตมัน  คือพรหมหรือสภาพความจริงอันเป็น
25,0046,004,อยู่เองประจำสกลจักรวาล.  ผู้ใดประจักษ์ความจริงอันมีอยู่อย่างไร
25,0046,005,ในอาตมันทั้ง ๒ นี้แล้ว  ย่อมบริสุทธิ์เข้ารวมกับปรมาตมันหรือพรหม
25,0046,006,"เรียกว่า  "" โมกษะ ""  ไม่กลับมาเกิด  แก่  ตาย  อีกต่อไป.  และในปลาย"
25,0046,007,ยุคนี้เอง  ฤษีวาลมิกี  ได้ประพันธ์วรรณคดีชิ้นเอกเรื่องรามายณะขึ้น
25,0046,008,(ยังไม่จบบริบูรณ์แท้)  ได้กล่าวถึงพระรามเป็นเพียงวีรบุรุษในประวัติ-
25,0046,009,ศาสตร์ผู้หนึ่งเท่านั้น  มิได้กล่าวว่าเป็นอวตารของพระวิษณุเป็นเจ้า
25,0046,010,ต่อมาภายหลังจากพุทธกาลราวศตวรรษที่ ๑  ก็เกิดกาพย์วรรณคดี
25,0046,011,ที่เป็นชิ้นเอก  ในทั้งทางอักษรศาสตร์   ประวัติศาสตร์  ธรรมจรรยา
25,0046,012,และอื่น ๆ ของอินเดียขึ้นอีก  เรียกว่า  กาพย์มหาภารตะ  นิยมกันว่า
25,0046,013,"เป็นวรรณคดีที่เด่นมาจนถึงทุกวันนี้,  ถือกันว่าใครท่องได้มาก  ก็ได้"
25,0046,014,บุญมาก เพราะเต็มไปด้วยคติและสุภาษิตปลุกใจ.   กาพย์นี้เค้าเรื่อง
25,0046,015,เดิมเป็นเรื่องรบพุ่งของพวกกษัตริย์โปรพและปาณฑพโบราณ  ในสมัย
25,0046,016,ที่พวกอารยันยกเข้ามาตั้งอยู่ในแถบกุรุ  แม้จะเป็นเรื่องเกิดก่อนพระเวท
25,0046,017,แต่ก็เพิ่งได้รับการร้อยกรองขึ้นเป็นเรื่องราวในยุคหลังพุทธกาล  ส่วน
25,0046,018,รามายณะ  แม้เป็นเรื่องเกิดทีหลังมหาภารตะ  แต่ได้ถูกร้อยกรอง
25,0046,019,ขึ้นตั้งแต่ในยุคพราหมณะ  ก่อนพุทธกาล.
25,0046,020,การศึกษาอบรม   เมื่อพวกอารยันเข้ามาในอินเดียนานจนเกิด
25,0046,021,การแบ่งชั้นวรรณะกันเด็ดขาด  มิใช่แต่เพียงตามหน้าที่การงานนั้น