Book,Page,LineNumber,Text
26,0009,001,เมื่อรวมเข้า   ๒  แผนกคือทั้งพระพุทธบัญญัติและอภิสมาจารเรียกว่าวินัย. 
26,0009,002,๔.   ในทางวินัย   การลงโทษแก่ผู้ผิด  ๓  สถาน :-
26,0009,003,ก.   โทษอย่างแรง   [ ครุโทษหรือมหันตโทษ ]    ขาดจากความ
26,0009,004,เป็นภิกษุ   อย่างเดียวกับกฏหมายบ้านเมือนลงโทษผู้ผิด   ที่เป็นมหันต-
26,0009,005,โทษ   ถึงประหารชีวิต.
26,0009,006,ข.   โทษอย่างกลาง    [ มัชฌิมโทษ ]   ต้องอยู่กรรมจึงพ้นโทษ
26,0009,007,ได้   อย่างเดียวกับกฏหมายบ้านเมืองลงโทษผู้ทำผิดในทางอาชญา   คือ
26,0009,008,ให้จำคุกไว้มีกำหนดตามโทษมากหรือน้อย.
26,0009,009,ค.   โทษอย่างเบา   [ ลหุโทษ ]  ต้องลุกะโทษหรือปลงอาบัติ    จึง
26,0009,010,พ้นโทษได้    อย่างเดียวกับกฎหมายบ้านเมืองลงโทษผู้ทำผิดเล็ก  ๆ
26,0009,011,น้อย ๆ  ซึ่งไม่ใช่ทางอาชญา   ถ้าเห็นว่าผู้ผิดเป็นคนซื่อสัตย์    รับสาร-
26,0009,012,ภาพโดยดี   ทั้งไม่เคยทำผิดมาก่อน   ก็ภาคทัณฑ์ไว้.
26,0009,013,การตั้งวินัยบัญญัติ 
26,0009,014,๑.   ตั้งขึ้นเพราะภิกษุทำผิด   แล้วประชุมสงฆ์วินิจฉัยความข้อนั้น.
26,0009,015,๒.   ตั้งขึ้นแล้วไม่เลิกถอน   แต่มีเพิ่มเติมหรือแก้ไขให้เพราะกับที่
26,0009,016,จะประพฤติได้   ถ้าหละหลวมนัก   ก็แก้ไขให้ตึงขึ้น   ถ้าตึงนัก   ก็แก้ไข
26,0009,017,ให้หย่อนลง   เช่นห้ามภิกษุไม่ให้เก็บอติเรกจีวรเกิน  ๑๐  วัน  ภายหลัง
26,0009,018,จึงเพิ่มข้อสิกขาบทขึ้นอีกว่า   อติเรกจีวรนั้นให้วิกัป   คือทำให้เป็น
26,0009,019,ของสองเจ้าของเสียก่อน   ผู้รับวิกัปถอนวิกัปแล้ว   จึงยอมให้ใช้ตลอด
26,0009,020,กาลไม่กำหนดเวลา.
26,0009,021,๓.   พระวินัยนั้นเรียกเป็น  ๒  อย่าง   วินัยที่ทรงตั้งไว้เดิม   เรียกว่า