Book,Page,LineNumber,Text
31,0004,001,ไม่ได้เกี่ยวเกาะในการหาเลี้ยงชีพ  ซึ่งเป็นการจับปลา ๒ มือ  ทำกิจ 
31,0004,002,ศาสนาไม่ได้เต็มที่  จึงทรงอนุญาต  ให้แสวงหาอาหารทางบิณฑบาต
31,0004,003,ที่ทายกถวายตามมีตามเกิดอย่างเดียว  เมื่อไม่มีความกังวลในการหาเลี้ยง
31,0004,004,ชีพด้วยตนเองแล้วก็จะได้ประพฤติพรหมจรรย์สะดวก  ส่วนผ้าบังสุกุล
31,0004,005,และอยู่โคนไม้  ฉันยาดองด้วยน้ำมูตรเน่า  ซึ่งเป็นของต่ำที่สุดและหา
31,0004,006,ง่าย  ที่พระองค์ทรงอนุญาตให้อาศัย  ก็เพื่อจะป้องกันไม่ให้น้ำใจกำเริบ
31,0004,007,เพราะเป็นผู้อาศัยเขาเลี้ยงชีวิต  ถ้าเขาให้ของเลว ๆ ก็จะบ่นจู้จี้จุกจิก
31,0004,008,จึงทรงชี้ลงไปต่ำที่สุด  เมื่อบรรพชิตมีใจสันโดษยินดีด้วยปัจจัยตามมี
31,0004,009,ตามได้แล้ว  ก็เป็นผู้ที่เลี้ยงง่าย  จะบำเพ็ญศีลซึ่งเป็นความสุภาพทาง
31,0004,010,กายวาจาก็สะดวก  เมื่อได้บำเพ็ญศีลซึ่งเป็นดุจบันไดขั้นต้นให้เรียบ
31,0004,011,ร้อยดีงามแล้ว  แม้จะเจริญสมาธิอบรมปัญญา  ซึ่งเป็นดุจบันไดขั้นสูง
31,0004,012,เพราะเป็นคุณธรรมอันลุ่มลึกโดยลำดับ  ซึ่งเป็นคุณธรรมที่ผู้บรรพชาจะ
31,0004,013,พึงปรารถนานั้นก็จะทำได้สะดวก  เหตุฉะนั้น  พระบรมศาสดาจึงทรง
31,0004,014,สงเคราะห์เข้าในอนุศาสน์ด้วยหมวด ๑.<sup>๑</sup>
31,0004,015,๒๔๕๗
31,0004,016,ถ.  นิสัย ๔  เป็นเครื่องอาศัยของบรรพชิตไม่ใช่หรือ?  แต่เหตุ
31,0004,017,ไฉนจึงมิได้ปฏิบัติเสียโดยมาก ?  จงอธิบายให้เห็นจริง.
31,0004,018,ต.  การที่เราไม่ได้ปฏิบัติเสียโดยมากนั้น  เห็นว่าเป็นด้วยเหตุ ๒
31,0004,019,ประการ คือ ๑. ในบัดนี้อติเรกลาภมีบริบูรณ์ยิ่งกว่าในครั้งนั้น  ๒. เป็น
31,0004,020,เพราะความประพฤติของภิกษุในทุกวันนี้  โดยมากย่อหย่อนกว่าในครั้ง