Book,Page,LineNumber,Text
32,0047,001,แห่งอาการอื่นที่เสด็จออกบรรพชา  ดังมีแจ้งในตำราพุทธประวัติ.   
32,0047,002,๒๔๕๗
32,0047,003,ถ.  ธรรมดาสภาวะทั้งปวง  ย่อมมีของที่เป็นข้าศึกแก้กัน  เช่น
32,0047,004,มีร้อนแล้วมีเย็นแก้  มีมืดแล้วมีสว่างแก้  บางทีจะมีอุบายแก้ทุกข์  ๓
32,0047,005,อย่างนี้ได้บ้างกระมัง นี้หมายความอย่างไรจึงจะเทียบเข้าข้างต้นได้ ?
32,0047,006,ต.  หมายความว่า  เมื่อมีสิ่งที่แก่  ที่เจ็บ  ที่ตายแล้ว   ก็น่าจะมี
32,0047,007,สิ่งมีไม่แก่  ไม่เจ็บ  ไม่ตาย  แก้กันอย่างนี้  จึงเทียบความข้างต้นได้.
32,0047,008,๑๗/๑๑/๕๗
32,0047,009,ถ.  พระมหาบุรุษทรงดำริว่า  สภาวธรรมทั้งปวงล้วนเป็นของ
32,0047,010,มีข้าศึกแก้กัน  เช่นร้อนก็มีเย็นแก้  มืดก็มีสว่างแก้  โดยนัยนี้  พระองค์
32,0047,011,จึงทรงเห็นทุกข์  ๓  อย่างนั้นมีอะไรเป็นเครื่องแก้ ?   ทรงดำริดังนั้นให้
32,0047,012,สำเร็จประโยชน์อย่างไร ?
32,0047,013,ต.  ทรงเห็นว่า  เมื่อมีการ  แก่  เจ็บ  ตายแล้ว  ก็น่าจะมีการ
32,0047,014,ไม่แก่  ไม่เจ็บ  ไม่เจ็บ  เป็นเครื่องแก้กัน.  ให้สำเร็จประโยชน์  คือ
32,0047,015,ทำให้พระองค์กำจัดความเมาในวัย  ในความไม่มีโรคและในชีวิตเสีย
32,0047,016,ไม่หลงยินดีเพลิดเพลินอยู่ในกามสุข  พิจารณาเห็นฆราวาสเป็นที่ตั้ง
32,0047,017,แห่งอารมณ์อันทำใจให้เศร้าหมอง  เหตุความรัก  ความชัง  ความหลง
32,0047,018,ไม่มีช่องทางที่จะขวนขวายหาอุบายแก่ทุกข์  ๓  อย่างนั้นได้  ต่อนั้นก็มี
32,0047,019,อัธยาศัยน้อมไปในบรรพชาไม่ไยดีในฆราวาสสมบัติ.
32,0047,020,๑๒/๑๐/๗๘
32,0047,021,ถ.  พระดำริเช่นนั้น  เป็นความคิดของผู้คงแก่เรียน  คนอ่อน