Book,Page,LineNumber,Text
38,0026,001,ในขณะท่านกำลังพูด  ท่านพูดผิด  ไม่ทักหรือค้านจัง ๆ  พูดอ้อม
38,0026,002,พอให้ท่านรู้.
38,0026,003,๖.  ไม่เที่ยวเตร่ตามอำเภอใจ  จะไปข้างไหนลาท่านก่อน.       
38,0026,004,๗.  เมื่อท่านอาพาธเอาใจใส่พยาบาล  ไม่ไปข้างไหนเสีย  กว่าท่าน
38,0026,005,จะหายเจ็บหรือมรณะ.
38,0026,006,<B>สัทธิวิหาริกวัตร  วัตรที่อุปัชฌายะพึงทำแก่สัทธิวิหาริกมีดังนี้</B>
38,0026,007,๑.  เอาธุระในการศึกษาของสัทธิวิหาริก.
38,0026,008,๒.  สงเคราะห์ด้วยบาตรจีวรและบริขารอย่างอื่น   ถ้าของตนไม่มี
38,0026,009,ก็ขวนขวายหา.
38,0026,010,๓.  ขวนขวายป้องกัน  หรือระงับความเสื่อมความเสียอันจักมี  หรือ
38,0026,011,ได้มีแล้วแก่สัทธิวิหาริก  ดังกล่าวแล้วในกรณียะของสัทธิวิหาริก.
38,0026,012,๔.  เมื่อสัทธิวิหาริกอาพาธ  ทำการพยาบาล.
38,0026,013,[วัตรอันอาจารย์และอันเตวาสิกจะพึงประพฤติแก่กัน   พึงรู้โดย
38,0026,014,นัยนี้].
38,0026,015,<B>อาคันตุวัตร  วัตรที่ภิกษุผู้จะไปสู่อาวาสอื่นพึงประพฤติให้สม
38,0026,016,เป็นแขกของเจ้าของถิ่นดังนี้</B>
38,0026,017,๑.  ทำความเคารพในท่าน  เช่นพอจะเข้าเขตวัดถอดรองเท้า  ลดร่ม
38,0026,018,เปิดผ้าคลุมศีรษะ  [ในบัดนี้ลดจีวรเฉวียงบ่า]  เข้าไปสู่สำนักเจ้าของ
38,0026,019,ถิ่นก่อน  ไหว้เจ้าของถิ่นผู้แก่กว่าตน.
38,0026,020,๒.  แสดงความเกรงใจเจ้าของถิ่น  เช่นเห็นเจ้าของถิ่นกำลังทำธุระ
38,0026,021,เช่นกวาดลานพระเจดีย์หรือทำยาแก่ภิกษุไข้  เธอละกิจนั้นมาทำ