Book,Page,LineNumber,Text
40,0003,001,<B>เริ่มเรื่องประถมสังคายนา</B>  
40,0003,002,เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงเทศนาพระธัมมจักกัปปวัตตน-
40,0003,003,สูตรโปรดปัญจวัคคีย์แล้ว  เสด็จเที่ยวสั่งสอนเวไนยนิกรจนตราบเท่า
40,0003,004,พระชนมายุ  ๘๐  พรรษา   ทรงทรมานสุภัททปริพาชกอันเป็นปัจฉิม-
40,0003,005,เวไนยพุทธสาวกให้ได้ศรัทธาเลื่อมใส  ทรงให้บรรพชาเป็นเอหิภิกขุ
40,0003,006,สำเร็จแล้ว<SUP>๑</SUP>  เสด็จดับขันธปรินิพพานในระหว่างนางรังทั้งคู่  ณ  สาลวัน
40,0003,007,ป่าไม้รังแห่งมัลลกษัตริย์ใกล้กรุงกุสินารา  ปีมะเส็งนพศก<SUP>๒</SUP>เพ็ญเดือน  ๖
40,0003,008,คิมหฤดู วันอังคาร  เวลาใกล้รุ่ง  ในเวลานั้น มีพระอนุรุทธเถระเป็น
40,0003,009,ผู้ใหญ่อยู่ในที่นั้น  ครั้งนั้นพระมหากัสสปะเป็นผู้มีวัสสยุกาลแก่กว่า
40,0003,010,พระสงฆ์ทั้งปวงประมาณ  ๗  แสน  บรรดาที่มาประชุมกัน  แต่ในเวลาที่
40,0003,011,เสด็จดับขันธปรินิพพาน  พระมหากัสสปะยังมิได้มาประชุม  ณ ที่นั้น
40,0003,012,กำลังเดินทางจากปาวานคร  หวังจะมาเฝ้าพระผู้มีพระภาค  เมื่อดำเนิน
40,0003,013,มาในระหว่างทาง  ได้พักอยู่ใต้ร่มพฤกษาแห่งหนึ่ง   เห็นปริพาชกผู้
40,0003,014,หนึ่งเดินทางมาจากกุสินารา  พระมหากัสสปะจึงถามข่าวถึงพระผู้มีพระ
40,0003,015,ภาค  และได้ทราบว่าเสด็จดับขันธปรินิพพานแล้วได้  ๗  วัน  หมู่ภิกษุ
40,0003,016,สงฆ์ซึ่งอยู่ในที่นั้น  บรรดาที่ยังมีกิเลสก็มีความเศร้าโศกปริเทวนาการ
40,0003,017,ถึงพระผู้มีพระภาค  ที่มีกิเลสอันปราศแล้วก็อดกลั้นด้วยธรรมสังเวช
40,0003,018,ในขณะนั้นมีภิกษุรูปหนึ่งชื่อสุภัททะบวชเมื่อภายแก่  จึงเรียกกันว่า
40,0003,019,สุภัททวุฑฒบรรพชิต  ได้กล่าวแก่ภิกษุทั้งปวงซึ่งอยู่ในที่นั้นว่า  ท่าน
40,0003,020,ทั้งหลายอย่าเศร้าโศกถึงพระสมณโคดมนั้นเลย  เธอปรินิพพานเสียดี