Book,Page,LineNumber,Text
40,0004,001,แล้ว  ทีนี้เราพ้นทุกข์พ้นร้อนแล้ว  เธอยังอยู่มักคอยเบียดเบียนว่ากล่าว
40,0004,002,สิ่งนี้ควรสิ่งนี้ไม่ควร  ห้ามปรามนั่น ๆ  นี่  ๆ  จำเดิมแต่นี้เราจะมีความ
40,0004,003,สุขสบาย  เราปรารถนาจะกระทำสิ่งใด  เราก็กระทำสิ่งนั้นได้  พระ   
40,0004,004,มหากัสสปะได้ยินแล้วก็เกิดความสังเวชสลดใจว่า  พระผู้มีพระภาค
40,0004,005,เสด็จดับขันธปรินิพพานมิทันนาน  สิ้นระยะกาลเพียง ๗  วันเท่านั้น  ยัง
40,0004,006,"มีอลัชชีบาปชนกล่าวจ้วงจาบพระธรรมวินัยได้เช่นนี้,  แต่ครั้นจะยกขึ้น"
40,0004,007,กล่าวในเวลานั้น  ก็ยังเห็นว่ายังไม่ควร  ครั้นแล้วจึงพาหมู่ภิกษุสงฆ์
40,0004,008,ไปถวายบังคมพระพุทธสรีระและถวายพระเพลิง  เมื่อถวายพระเพลิง
40,0004,009,พระพุทธสรีระแล้ว  พระมหากัสสปะจึงปรารภในอันที่จะทำสังคายนา
40,0004,010,ด้วยอาศัยเหตุ  ๒  ประการ  (กล่าวเฉพาะที่เป็นข้อใหญ่)  คือ :-
40,0004,011,๑.  ระลึกถึงคำของสุภัททวุฑฒบรรพชิตกล่าวจ้วงจาบพระธรรม
40,0004,012,วินัย  ถ้าทิ้งไว้นานไปพระสัทธรรมจักอันตรธาน  เมื่อพระสัทธรรม
40,0004,013,ยังตั้งอยู่  ก็เหมือนพระองค์ยังทรงพระชนม์อยู่.
40,0004,014,๒.  ระลึกถึงอุปการคุณของพระผู้มีพระภาคที่ยังมีอยู่แก่ตน  เช่น
40,0004,015,ได้ทรงประทานผ้าสังฆาฏิทรงให้  และได้ยกย่องไว้ในฐานที่เป็นผู้มี
40,0004,016,ธรรมเป็นเครื่องอยู่เสมอด้วยพระองค์เป็นต้น.
40,0004,017,เมื่อปรารภเหตุเหล่านี้ขึ้นแล้ว  จึงแจ้งความดำริและเล่าความตั้ง
40,0004,018,แต่ต้นให้ภิกษุทั้งปวงทราบ  และชักชวนพระสงฆ์ให้มีความอุตสาหะ
40,0004,019,ปลงใจช่วยทำสังคายนา  ภิกษุทั้งหลายก็อำนวยตาม   จึงขอให้พระ
40,0004,020,เถรเจ้าเลือกพระสงฆ์ที่จะเข้าประชุมทำสังคายนา พระเถรเจ้าจึงเลือก
40,0004,021,พระสงฆ์ล้วนแต่พระอรหันต์  ผู้ได้ปฏิสัมภิทาและอภิญญา  ๖  ซึ่ง