Book,Page,LineNumber,Text
40,0030,001,บนเวหาสไปในอากาศถึงเมืองโกสัมพี  แล้วให้ภิกษุไปแจ้งเหตุแก่
40,0030,002,ภิกษุผู้อยู่ในเมืองปาวาและอวันติกนครให้รู้  ส่วนพระยสเถระได้ไป
40,0030,003,สู่สำนักพระสัมภูตเถระซึ่งอยู่ที่อโธตังคบรรพต  แจ้งเหตุให้ทราบ  พระ  
40,0030,004,มหาเถระที่เป็นพระขีณาสพอยู่ในเมืองปาวา  ๖  รูป  อยู่ในอวันติกนคร
40,0030,005,๘๐  รูป  ได้ฟังถ้อยคำจากภิกษุผู้ไปบอกเช่นนั้น  ได้พากันออกจากที่อยู่
40,0030,006,"ลงมาสู่อโธตังคบรรพต  รวมทั้งหมดที่มาประชุมกันในที่นั้น  ๙๐,๐๐๐"
40,0030,007,(เก้าหมื่น)   รูป  ล้วนเป็นพระขีณาสพหารือกันถึงเรื่องที่จะระงับอธิกรณ์.
40,0030,008,ในกาลนั้น  พระเรวตเถระ  ผู้เป็นสัทธิวิหาริกศิษย์พระอานนท์
40,0030,009,อยู่เมืองโสเรยยนคร  เป็นผู้ฉลาดในพระไตรปิฎก  พระขีณาสพเหล่า
40,0030,010,นั้นทราบว่าท่านจักเป็นฝักฝ่ายแห่งตน  จึงพากันไปหาท่าน  ณ  โสเรยย-
40,0030,011,นคร  แต่ไม่พบ  จึงตามไปพบที่เมืองสหชาตินคร  พระยสะจึงยกวัตถุ
40,0030,012,๑๐  ประการ  ที่พวกภิกษุวัชชีบุตรบัญญัติขึ้น  ถามพระเรวตเถระว่า
40,0030,013,ควรหรือไม่  พระเรวตเถระตอบว่าไม่ควร  พระขีณาสพเหล่านั้นได้
40,0030,014,มีความปรารถนาพร้อมกันจะไประงับอธิกรณ์.
40,0030,015,ฝ่ายภิกษุวัชชีบุตร  คิดจะเอาพระเรวตเถระเข้าเป็นพวกของ
40,0030,016,ตน   จึงจัดแจงสมณบริขารรีบไปสู่สหชาตินคร  เพื่อถวายแก่พระ
40,0030,017,เรวตเถระ.
40,0030,018,พระสาฬหเถระ  ผู้เป็นศิษย์พระอานนท์  ซึ่งอยู่ในสหชาตินคร
40,0030,019,ได้ทราบความแล้วจึงพิจารณาดูว่าฝ่ายไหนผิด  ฝ่ายไหนถูก  ก็ทราบ
40,0030,020,ชัดด้วยญาณ  พร้อมทั้งท้าวมหาพรหมก็ได้ลงมาแจ้งเหตุให้ทราบอีก  ว่า
40,0030,021,ภิกษุผู้ที่อยู่ในปาวานคร  เป็นธรรมวาที  ฝ่ายภิกษุผู้อยู่ในปาจินทิศ  เป็น