Book,Page,LineNumber,Text
41,0025,001,วสี  ซึ่งได้แก่ความชำนาญ  หรือความแคล่วคล่อง  มี  ๕  ประการ
41,0025,002,คือ  อาวัชชนวสี  ชำนาญในการนึก  ๑  สมาปัชชนวสี   ชำนาญในการ
41,0025,003,เข้าฌาน  ๑  อธิฏฐานวสี   ชำนาญในการรักษาองค์ฌาน  ๑  วุฏฐานวสี
41,0025,004,ชำนาญในการออกจากฌานสมาบัตินั้น  ๑  ปัจจเวกขณวสี ชำนาญใน
41,0025,005,การพิจารณา  ๑. 
41,0025,006,ส. ป.
41,0025,007,ถ.  ตามธรรมดาของใจ   ย่อมนึกอารมณ์ได้คราวละอย่าง  ชื่อว่า
41,0025,008,ใจมีอารมณ์อันเดียวอยู่เสมอมิใช่หรือ   เมื่อเช่นนั้น   เราจะสังเกตได้
41,0025,009,อย่างไรว่าใจไม่เป็นสมาธิหรือใจเป็นสมาธิ   แต่ยังไม่ดิ่งลงไปแท้  ที่
41,0025,010,จัดเป็นอุปจารสมาธิ   และใจเป็นสมาธิดิ่งลงไป   ที่จัดเป็นอัปปนาสมาธิ
41,0025,011,จงอธิบายให้เห็นจริง ?
41,0025,012,ต.  จริงอยู่   ใจมีอารมณ์เดียวทุกขณะ   แต่ที่ไม่จัดเป็นสมาธิ
41,0025,013,นั้นสังเกตได้ว่า   ใจไม่ตั้งมั่นเสมอในอารมณ์นั้น  ๆ  เป็นแต่ตั้งลงอย่าง
41,0025,014,แผ่ว ๆ  ไม่อาจกำหนดจดจำ   ไม่เข้าใจอารมณ์ได้ดี   ดั่งผู้ที่นั่งกระหย่ง
41,0025,015,มักล้มง่ายไม่ได้ความสุขเหมือนนั่งเรียบ.  ใจที่ตั้งเรียบเสมอในอารมณ์
41,0025,016,เป็นส่วนมากค่อนข้างมั่น  พอเข้าใจจดจำเรื่องหยาบ ๆ ได้   คล้ายการนั่ง
41,0025,017,เรียบแต่ในท่าไม่ถนัดจัดเป็นอุปจารสมาธิ.  ใจที่ดั่งมั่นเสมอในอารมณ์
41,0025,018,สงัดจากกามและอกุศล   มีวิตก  วิจาร  ปีติ  สุข  หรือมีแต่ปีติ   สุขเป็นต้น
41,0025,019,มีความเข้าใจจดจำอารมณ์นั้นได้ละเอียดดีขึ้น  คล้ายการนั่งในที่ดีด้วยท่า
41,0025,020,ที่เหมาะเจาะ  ย่อมรู้สึกสบาย  ทำการได้สะดวก  จัดเป็นอัปปนาสมาธิ.
41,0025,021,๒๔๗๖