Book,Page,LineNumber,Text
42,0027,001,เรียกชื่อสุงกฆาต.  
42,0027,002,๒๕/๑๑/๒๔๖๕
42,0027,003,ถ.  ถ้ามีคนร้ายลักจีวรของภิกษุไป  เจ้าของเห็นวิ่งไล่ตามแย่ง
42,0027,004,คืนมาได้  ภายหลังมีภิกษุบางรูปรังเกียจเธอ  ขอให้พระวินัยธรวินิจฉัย
42,0027,005,นักวินัยจะควรปรับเธอด้วยอวหารข้อไร  หรือจะพึงวินิจฉัยว่ากระไร ?
42,0027,006,ต.  ไม่ปรับด้วยอวหารข้อไหนหมด.  ด้วยวินิจฉัยว่า  อาการ
42,0027,007,ที่ภิกษุเจ้าของวิ่งไล่ตามไปนั้น  ก็แปลว่าเธอยังถือสิทธิในจีวรของเธอ
42,0027,008,อยู่  เมื่อยังมีสิทธิในของของเธออยู่เช่นนั้น  การที่เธอแย่งเอาจีวร
42,0027,009,มาจากผู้ร้าย  ก็เท่ากับเอาของของตนมาเอง  ไม่ได้เอาของผู้ร้าย  จะ
42,0027,010,ปรับอะไรแก่เธออย่างไรหาได้ไม่  แต่ของที่ผู้ร้ายลักไปเป็นสิทธิ์แล้ว
42,0027,011,ภิกษุขออารักขาทางบ้านเมือง  ด้วยยังถือกรรมสิทธิ์ในของของตนอยู่ได้
42,0027,012,กลับคืนมายังไม่เป็นไร  เทียบได้ด้วยภิกษุผู้ยักยอกของที่เขาฝากไว้ในมือ
42,0027,013,เจ้าของยังถือกรรมสิทธิ์อยู่เพียงใด  ท่านยังไม่จัดเป็นอวหารเพียงนั้น
42,0027,014,นี่ก็เหมือนกัน  ภิกษุทั้งหลายไม่ควรรังเกียจเธอเลย.
42,0027,015,๒๖/๑๐/๒๔๖๓
42,0027,016,ถ.  ภิกษุรับฝากของเขาไว้อันควรค่าปาราชิก  มีไถยจิต
42,0027,017,จับเอาซุกซ่อน  เหตุไฉนท่านไม่ปรับเป็นปาราชิกในขณะนั้น  เหมือน
42,0027,018,ลักของบางอย่างที่ปรับในขณะทำของให้เคลื่อนที่ ?
42,0027,019,ต.  เพราะเธอผู้รับฝากต้องสำนองของนั้น  ในฐานะเช่นนี้ท่าน
42,0027,020,ปรับด้วยเจ้าของขาดกรรมสิทธิ์.  ส่วนการลักที่ท่านปรับในขณะทำของ
42,0027,021,ให้เคลื่อนที่นั้น  ผู้ลักไม่ต้องสำนอง  ถ้าเขาจับไม่ได้.
42,0027,022,๙/๑๑/๒๔๖๐