File size: 3,012 Bytes
3c90236 |
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 |
Book,Page,LineNumber,Text
06,0030,001,สัตว์เหล่าอื่นก็จะไม่พึงรู้ทั่วถึงธรรมของเรา ข้อนั้น จะพึงเป็นความเหน็ด
06,0030,002,เหนื่อยเปล่าแก่เรา จะพึงเป็นความลำบากเปล่าแก่เรา.
06,0030,003,อนึ่ง อนัจฉริยคาถาเหล่านี้ ที่ไม่เคยได้สดับ ในกาลก่อน ปรากฏแก่
06,0030,004,พระผู้มีพระภาคเจ้า ว่าดังนี้:-
06,0030,005,<H2>อนัจฉริยคาถา</H2>
06,0030,006,<B>บัดนี้ เรายังไม่ควรจะประกาศธรรม
06,0030,007,ที่เราได้บรรลุแล้วโดยยาก เพราะธรรมนี้อัน
06,0030,008,สัตว์ผู้อันราคะและโทสะครอบงำแล้วไม่ตรัส
06,0030,009,รู้ได้ง่าย สัตว์ผู้อันราคะย้อมแล้วถูกกอง
06,0030,010,อวิชชาหุ้มห่อแล้ว จักไม่เห็นธรรมอันละ-
06,0030,011,เอียดลึกซึ้ง ยากที่จะเห็น ละเอียดยิ่ง อัน
06,0030,012,จะยังสัตว์ให้ถึงธรรมที่ทวนกระแส คือพระ
06,0030,013,นิพพาน.</B>
06,0030,014,เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพิจารณาเห็นอยู่ ดังนี้ พระทัยก็น้อมไป
06,0030,015,เพื่อความขวนขวายน้อย ไม่น้อมไปเพื่อทรงแสดงธรรม.
06,0030,016,<H1>พรหมยาจนกถา</H1>
06,0030,017,<H1>เรื่องพรหมทูลอารธนา</H1>
06,0030,018,[๘] ครั้งนั้น ท้าวสหัมบดีพรหมทราบพระปริวิตกแห่งจิตของพระผู้-
06,0030,019,มีพระภาคเจ้าด้วยใจของตนแล้วเกิดความปริวิตกว่า ชาวเราผู้เจริญ โลกจักฉิบ
06,0030,020,หายหนอ โลกจักวินาศหนอ เพราะตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงน้อม
06,0030,021,พระทัยไปเพื่อความขวนขวายน้อย ไม่ทรงน้อมพระทัยไปเพื่อทรงแสดงธรรม.
|