| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 17,0024,001,คำอธิบายไว้ดังนี้ว่า พระสูตรที่ข้าพเจ้าจักแสดง ข้าพเจ้าได้ฟังมาแล้ว | |
| 17,0024,002,อย่างนี้. อนึ่ง คำว่า <B>เอวํ</B> เป็นการไขอาการต่าง ๆ ของจิตสันดานที่มี | |
| 17,0024,003,การถือเอาอรรถและพยัญชนะต่างๆ โดยการเป็นไปโดยประการต่าง ๆ กัน. | |
| 17,0024,004,"จริงอยู่ ศัพท์ว่า <B>เอวํ</B> นี้ เป็นการบัญญัติอาการ, ศัพท์ว่า <B>เม</B>" | |
| 17,0024,005,เป็นการแสดงกัตตา ( ผู้ทำ). ศัพท์ว่า <B>สุตํ</B> เป็นการแสดงวิสัย. ด้วย | |
| 17,0024,006,การอธิบายเพียงเท่านี้ ย่อมเป็นอันทำการสันนิษฐานได้ว่า ด้วยจิต- | |
| 17,0024,007,สันดานที่เป็นไปโดยประการต่าง ๆ กัน พระเถระผู้ประกอบด้วยจิต- | |
| 17,0024,008,สันดานนั้นจึงเป็นกัตตา และรับอารมณ์ได้. | |
| 17,0024,009,อีกอย่างหนึ่ง ศัพท์ว่า <B>เอวํ</B> เป็นการแสดงกิจแห่งบุคคล. ศัพท์ | |
| 17,0024,010,ว่า <B>สุตํ</B> เป็นการแสดงกิจแห่งวิญญาณ. ศัพท์ว่า <B>เม</B> เป็นการแสดงถึง | |
| 17,0024,011,บุคคลที่ประกอบด้วยกิจทั้ง ๒. ก็ในคำว่า <B>เอวมฺเม สุตํ</B> นี้ มีความ | |
| 17,0024,012,ย่อว่า ข้าพเจ้าได้ฟังมาโดยโวหารแห่งสวนกิจที่ได้ด้วยอำนาจแห่งวิญญาณ | |
| 17,0024,013,โดยบุคคลที่พร้อมเพรียงด้วยสวนกิจและวิญญาณกิจ. | |
| 17,0024,014,บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า <B>เอวํ</B> เป็นอวิชชมานบัญญัติ โดย | |
| 17,0024,015,อรรถว่า แจ่มแจ้ง และบทว่า <B>เม</B> เป็นอวิชชมานบัญญัติ โดยปรมัตถ์ | |
| 17,0024,016,ก็ในข้อนี้ยังมีข้อพิเศษอยู่อีก คือ ข้อที่พระเถระพึงได้การแถลงไขว่า | |
| 17,0024,017,<B>เอวํ</B> หรือ <B>เม</B> มีอยู่โดยปรมัตถ์. บทว่า <B>สุตํ</B> เป็นวัชชมานบัญญัติ. | |
| 17,0024,018,อธิบาย ในบทว่า <B>สุตํ</B> นี้ อารมณ์ที่ได้ทางโสตนี้ มีอยู่โดยปรมัตถ์ | |
| 17,0024,019,แล. อนึ่ง บทว่า <B>เอวํ</B> และ <B>เม</B> จัดเป็น อุปาทาบัญญัติ เพราะ | |
| 17,0024,020,พระเถระกล่าวหมายเอาธรรมที่มากระทบโสต และขันธ์ที่นับเนื่องใน | |
| 17,0024,021,สันดานของตนนั้น. บทว่า <B>สุตํ</B> เป็นอุปนิธาบัญญัติ เพราะพระเถระ | |
| 17,0024,022,กล่าวพาดพิงสิ่งที่เห็นแล้วเป็นต้น. | |