| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 25,0044,001,[๔๖๖] ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี้เป็นมาร | |
| 25,0044,002,ผู้มีบาปจึงตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า | |
| 25,0044,003,<B>รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ | |
| 25,0044,004,และธรรมารมณ์ทั้งสิ้นนี้เป็นโลกามิสอัน | |
| 25,0044,005,แรงกล้า โลกหมกมุ่นอยู่ในอารม เหล่านี้ | |
| 25,0044,006,ส่วนสาวกของพระพุทธเจ้ามีสติก้าวล่วง | |
| 25,0044,007,โลกามิสนั้น และก้าวล่วงบ่วงมารแล้ว | |
| 25,0044,008,รุ่งเรื่องอยู่ดุจพระอาทิตย์ ฉะนั้น.</B> | |
| 25,0044,009,ลำดับนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จัก | |
| 25,0044,010,เรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้หายไปในที่นั้นนั่นเอง. | |
| 25,0044,011,<H1>อรรถกถาอายตนสูตร</H1> | |
| 25,0044,012,พึงทราบวินิจฉัยในอายคนสูตรที่ ๗ ต่อไป :- | |
| 25,0044,013,บทว่า <B>ผสฺสายตนานํ</B> ได้แก่ อายตนะทั้งหลายแห่งผัสสะ ที่ชื่อว่า | |
| 25,0044,014,เป็นไปในทวาร ๖ เพราะอรรถว่า เป็นที่ประชุมโดยสัญชาติ. บทว่า <B>ภยเภรว | |
| 25,0044,015,สทฺทํ</B> ได้แก่ เสียงที่ให้เกิดความกลัว เช่นเสียงเมฆเสียงกลองเสียงฟ้าผ่า. บท | |
| 25,0044,016,ว่า <B>ปวี มญฺเ อุทฺรียติ</B> ได้แก่ ผืนแผ่นดินใหญ่ ได้เป็นประหนึ่งทำ | |
| 25,0044,017,เสียงครืนครั่น. บทว่า <B>เอตฺถ โลโก สมุจฺฉิโต</B> ได้แก่โลกหมกมุ่นในอารมณ์ | |
| 25,0044,018,๖ เหล่านี้. บทว่า <B>มารเธยฺยํ</B> ได้แก่ วัฏฏะที่เป็นไปในภูมิ ๓ อันเป็นที่ตั้งแห่ง | |
| 25,0044,019,มาร. | |
| 25,0044,020,<I>จบอรรถกถาอายตนสูตรที่ ๗</I> | |