| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 45,0047,001,อนึ่ง ในที่นี้ ท่านแสดงถึงความไม่หลงลืมออกมาด้วยคำว่า อิติ. | |
| 45,0047,002,อธิบายว่า ประการที่แตกต่างกันออกไปแห่งความหมายที่ <B>ท่านพระอานนท์</B> | |
| 45,0047,003,พาดพิงถึงในบทว่า อิติ นี้ท่านแทงตลอดแล้ว ความไม่หลงลืมของท่านจึง | |
| 45,0047,004,เป็นอันท่านแสดงแล้วด้วยคำว่า อิติ นั้น . เป็นความจริง คนหลงลืมย่อมไม่ | |
| 45,0047,005,สามารถแทงตลอดประการต่าง ๆ ได้. ประการต่าง ๆ คือ การละโลภะเป็น | |
| 45,0047,006,ต้น และประการที่แทงตลอดไว้ไม่ดี ท่านแสดงไว้ว่าเป็นสุตะ. ท่านแสดง | |
| 45,0047,007,ความไม่เลอะเลือนด้วยคำว่า สุตะ เพราะอาการแห่งสุตะเป็นอาการที่เห็นอยู่ | |
| 45,0047,008,ตามความเป็นจริง. จริงอยู่ ผู้ใดมีสุตะหลงลืมแล้ว ผู้นั้นย่อมปฏิญญาไม่ได้ว่า | |
| 45,0047,009,เราได้ฟังมาแล้วในกาลอื่น เพราะความไม่หลงลืม เพราะไม่มีความหลงลืม | |
| 45,0047,010,หรือเพราะปัญญาที่เกิดในเวลาฟังของ<B>พระอานนท์</B>นั้นเอง จึงมีความสำเร็จ | |
| 45,0047,011,แห่งปัญญาในกาลอื่นจากนั้น ดังพรรณนามาฉะนี้. อนึ่ง เพราะความไม่เลอะ | |
| 45,0047,012,เลือน จึงมีความสำเร็จแห่งสติ. บรรดาปัญญากับสติทั้งสองนั้น เพราะสติที่ | |
| 45,0047,013,เป็นตัวนำปัญญา จึงมีความสามารถทรงจำพยัญชนะไว้ได้. เพราะว่าอาการ | |
| 45,0047,014,แห่งพยัญชนะทั้งหลายที่จะพึงแทงตลอด ไม่ลึกซึ้งยิ่งนัก การทรงจำไว้ตามที่ | |
| 45,0047,015,ได้ฟังมานั่นแล เป็นกรณียกิจในเรื่องนั้น เพราะเหตุนั้นความปรากฏของสติ | |
| 45,0047,016,จึงเป็นของสำคัญ. ปัญญาเป็นคุณ (หนุน) ในข้อนั้น เพราะเหตุที่สติเป็นตัวนำ | |
| 45,0047,017,ของปัญญา. เพราะปัญญาเป็นตัวนำของสติ จึงมีความสามารถในการแทง | |
| 45,0047,018,ตลอดความหมายได้. เพราะว่า อาการแห่งความหมายที่จะพึงแทงตลอดเป็น | |
| 45,0047,019,ของลึกซึ้ง เพราะเหตุนั้น ความขวนขวายของปัญญาจึงเป็นของสำคัญ. สติ | |
| 45,0047,020,เป็นตัวคุณธรรมในข้อนั้น เพราะเหตุที่ปัญญาเป็นตัวนำของสติ เพราะ | |
| 45,0047,021,ประกอบด้วยความสามารถทั้งสองนั้น (<B>พระอานนท์</B>) จึงมีความสำเร็จแห่ง | |
| 45,0047,022,ความเป็นพระธรรมภัณฑาคาริก(พระขุนคลังธรรมะ) เพราะท่านสามารถตาม | |
| 45,0047,023,รักษาคลังพระธรรมที่สมบูรณ์ด้วยอรรถและพยัญชนะได้. | |