| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 08,0018,001,๕. แม้ได้รับสมมติไว้แล้ว ก็ไม่พึงสั่งสอนภิกษุณี | |
| 08,0018,002,๖. ถูกสงฆ์ลงตัชชนียกรรมเพราะอาบัติใด ไม่พึงต้องอาบัตินั้น | |
| 08,0018,003,๗. ไม่พึงต้องอาบัติอื่นอันเช่นกัน | |
| 08,0018,004,๘. ไม่พึงต้องอาบัติอันเลวทรามกว่านั้น | |
| 08,0018,005,๙. ไม่พึงติกรรม | |
| 08,0018,006,๑๐. ไม่พึงติภิกษุทั้งหลายผู้ทำกรรม | |
| 08,0018,007,๑๑. ไม่พึงห้ามอุโบสถแก่ปกตัดตะภิกษุ | |
| 08,0018,008,๑๒. ไม่พึงห้ามปวารณาแก่ปกตัตตะภิกษุ | |
| 08,0018,009,๑๓. ไม่พึงทำการไต่สวน | |
| 08,0018,010,๑๔. ไม่พึงเริ่มอนุวาทาธิกรณ์ | |
| 08,0018,011,๑๕. ไม่พึงยังภิกษุอื่นให้ทำโอกาส | |
| 08,0018,012,๑๖. ไม่พึงโจทภิกษุอื่น | |
| 08,0018,013,๑๗. ไม่พึงให้ภิกษุอื่นให้การ | |
| 08,0018,014,๑๘. ไม่พึงช่วยภิกษุต่อภิกษุให้สู้อธิกรณ์กัน. | |
| 08,0018,015,วัตร ๑๘ ข้อ ในตัชชนียกรรม จบ | |
| 08,0018,016,<H1>วัตรที่ควรระงับและไม่ควรระงับ</H1> | |
| 08,0018,017,[๓๕] ครั้งนั้น สงฆ์ได้ลงตัชชนียกรรมแก่ภิกษุพวกพระปัณฑุกะ | |
| 08,0018,018,และพระโลหิตกะแล้ว พวกนั้นถูกสงฆ์ลงตัชชนียกรรมแล้ว ประพฤติโดย | |
| 08,0018,019,ชอบหายเย่อหยิ่ง ประพฤติแก้ตัวได้ เข้าไปหาภิกษุทั้งหลายแล้วกล่าวอย่าง | |
| 08,0018,020,นี้ว่า อาวุโสทั้งหลาย พวกผมถูกสงฆ์ลงตัชชนียกรรมแล้ว ได้ประพฤติ | |