| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 15,0038,001,ที่เราแสดงแล้วนั้น เป็นไปเพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบแก่ผู้ปฏิบัติธรรมนั้น | |
| 15,0038,002,อิทธิปาฏิหาริย์อันยุ่งยวดกว่าธรรมของมนุษย์ที่เรากระทำแล้ว จักทำอะไรได้ | |
| 15,0038,003,คือ มีประโยชน์อะไรด้วยการกระทำปาฏิหาริย์นั้น เพราะแม้เราจะกระทำ | |
| 15,0038,004,ปาฏิหาริย์นั้นหรือไม่กระทำก็ตาม ความเสื่อมแห่งคำสอนของเราย่อมไม่มี | |
| 15,0038,005,ความจริงเราบำเพ็ญบารมีมาเพื่อมุ่งให้เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย บรรลุ | |
| 15,0038,006,อมตนิพพาน มิได้มุ่งให้ทำปาฏิหาริย์แล้วได้ทรงยกโทษที่สองว่า ดูก่อน | |
| 15,0038,007,โมฆบุรุษ เธอจงเห็น. | |
| 15,0038,008,คำว่า <B>อคฺคญฺํ</B> คือ บัญญัติแห่งโลกที่พึงรู้อย่างนี้ว่า สิ่งนี้เป็น | |
| 15,0038,009,เลิศในโลก ได้แก่ความประพฤติอันเลิศ พระราชกุมารตรัสว่า พระผู้มี | |
| 15,0038,010,พระภาคเจ้าไม่บัญญัติส่งที่โลกสมมติว่าเลิศนั้น. คำที่เหลือในพระสูตรนี้ | |
| 15,0038,011,พึงทราบตามทำนองวาระที่อยู่ถัดไปนั่นเทียว. คำว่า อเนกปริยาเยน โข | |
| 15,0038,012,นี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงปรารภขึ้น เพราะเหตุใด. ได้ยินว่าสุนักขัตต- | |
| 15,0038,013,ราชกุมาร ได้ทรงพร่ำบ่นคำเช่นนี้ว่า เราจักลบล้างคุณของพระผู้มีพระ | |
| 15,0038,014,ภาคเจ้า บัญญัติโทษขึ้นเมื่อได้สดับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาค ดำรง | |
| 15,0038,015,อยู่ไม่ได้ ไม่กล้าเปล่งพระสุรเสียง. ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัส | |
| 15,0038,016,คำว่า <B>อเนกปริยาเยน</B> เป็นต้น เพื่อทรงแสดงโทษในความเป็นผู้ลบหลู่ | |
| 15,0038,017,ว่า ดูก่อนสุนักขัตตะ เธอตั้งอยู่ในความเป็นผู้ลบหลู่อย่างนี้ จักได้รับคำ | |
| 15,0038,018,ติเตียนเองทีเดียว. | |
| 15,0038,019,บทว่า <B>อเนกปริยาเยน</B> ในพระสูตรนั้น แปลว่าโดยมิใช่หนึ่ง. | |
| 15,0038,020,บทว่า <B>วชฺชิคาเม</B> ได้แก่เวสาลีนคร ซึ่งเป็นบ้านของคณะเจ้าวัชชี. บทว่า | |
| 15,0038,021,ว่า <B>โน วิสหิ</B> ได้แก่ ไม่สามารถ. บทว่า <B>โส อวิสหนฺโต</B> ได้แก่ สุนัก- | |
| 15,0038,022,ขัตตราชกุมารพระองค์นั้น. ในครั้งก่อน พระราชกุมารพระองค์ใด เมื่อ | |
| 15,0038,023,ตรัสสรรเสริญพระรัตนตรัย พระโอฐที่ตรัสไม่เพียงพอ บัดนี้ พระราช | |
| 15,0038,024,กุมารพระองค์นั้น ได้ทรงใช้พระโอฐนั้นเหมือนกัน มาตรัสติเตียนพระ | |