| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 15,0045,001,ปริพาชกไม่ได้ดำเนินไปด้วยญาณคติที่ถูกทาง เขาตอบผิดพลาดในแต่ละ | |
| 15,0045,002,ปัญหานั้น ๆ เหมือนคนตาบอดเดินลื่นล้มในที่ขรุขระ เขามองไม่เห็น | |
| 15,0045,003,เงื่อนปลายของปัญหา. อีกอย่างหนึ่ง. บทว่า <B>น สมฺปายาสิ</B> ความว่า | |
| 15,0045,004,ไม่ให้ถึงพร้อม (ด้วย) ปัญญา คือไม่สามารถจะให้ปัญญาเกิดขึ้นกล่าว | |
| 15,0045,005,(ตอบ) ได้ กฬารมัชชกปริพาชกเมื่อไม่สามารถ จะตอบ ได้ก็ยืนกรอกลูก | |
| 15,0045,006,ตาไปมา พูดว่า ท่านอยู่ในสำนักของผู้ที่ไม่ได้รับการศึกษาบวชในที่ | |
| 15,0045,007,ไม่ใช่โอกาส เที่ยวถามปัญหาทั่วไป จงหลีกไป อย่ามายืนในสถานที่นี้. | |
| 15,0045,008,คำว่า <B>โกปญฺจ โทสญฺจ อปจฺจยญฺจ ปาตฺวากาสิ</B> มีอธิบายดังนี้ กฬาร- | |
| 15,0045,009,มัชชกปริพาชก ได้แสดงความโกรธ คืออาการกำเริบ โทสะ มีอาการ | |
| 15,0045,010,ประทุษร้าย และความไม่แช่มชื่น คือโทมนัส อันเป็นอาการแห่งความไม่ | |
| 15,0045,011,ยินดี. บทว่า <B>อาสาทิยิมฺหเส</B> ได้แก่ ได้รุกราน คือเบียดเบียน. คำว่า | |
| 15,0045,012,<B>มา วต โน อโหสิ</B> แปลว่า โอ ข้อนั้นไม่พึงมีแก่เรา. บาลีว่า <B>มํ วต โน | |
| 15,0045,013,อโหสิ</B> ดังนี้ก็มี. บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า มํ เป็นทุติยาวิภัตติ ไข้ | |
| 15,0045,014,ในอรรถฉัฏฐีวิภัตติ. ความว่า ข้อนั้นได้มีแก่เราแล้วหนอ ก็แลสุนักขัตตะ | |
| 15,0045,015,ครั้นคิดอย่างนั้นแล้ว จึงนั่งกระโหย่งขอขมา <B>กฬารมัชชกปริพาชก</B> นั้น | |
| 15,0045,016,ว่าข้าแต่ท่านผู้เจริญ ขอท่านโปรดอดโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด แม้ปริพาชก | |
| 15,0045,017,นั้นก็กล่าวว่า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ท่านจักไม่ถามปัญหาอื่นใด. สุนัก | |
| 15,0045,018,ขัตตะโอรสเจ้าลิจฉวีกล่าวว่า ข้าพเจ้าขอรับรองว่า จะไม่ถามปัญหาอีก | |
| 15,0045,019,ปริพาชกนั้นกล่าวว่า ถ้าเช่นนั้นท่านจงไป เราอดโทษให้ท่าน แล้ว | |
| 15,0045,020,สั่งสุนักขัตตะโอรสเจ้าลิจฉวีกลับไป. | |
| 15,0045,021,บทว่า <B>ปริหิโต</B> แปลว่า นุ่งห่ม คือกลับนุ่งห่มผ้า. บทว่า | |
| 15,0045,022,<B>สานุจริโก</B> ความว่า ภริยาท่านเรียก อนุจาริกา. บุคคลผู้มีภรรยา ท่าน | |
| 15,0045,023,เรียก สานุจริกะ อธิบายว่า อเจลกชื่อกฬารมัชชกะ ละการประพฤติ | |
| 15,0045,024,พรหมจรรย์นั้น ๆ แล้ว มีภรรยา. บทว่า <B>โอทนกุมฺมาสํ</B> ได้แก่ กินข้าว | |