| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 17,0046,001,<H1>มานะเกิดเพราะปริยัติ</H1> | |
| 17,0046,002,ดังได้สดับมา พราหมณ์ ๕๐๐ คน เรียนจบไตรเพท ภายหลัง | |
| 17,0046,003,ได้ฟังพระธรรมเทศนาของ<B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B> เมื่อเห็นโทษในกามทั้ง- | |
| 17,0046,004,หลาย เห็นอานิสงส์ในการออกบวช จึงออกบวชอยู่ในสำนักของ<B>พระผู้มี- | |
| 17,0046,005,พระภาคเจ้า</B> ต่อกาลไม่นานเลย ก็เรียนเอาพระพุทธพจน์ทั้งหมด | |
| 17,0046,006,เพราะอาศัยการศึกษาเล่าเรียน จึงเกิดมานะขึ้นว่า พวกเรารู้พระพุทธพจน์ | |
| 17,0046,007,ที่<B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>ตรัสไว้พลันทีเดียว เพราะว่า <B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B> | |
| 17,0046,008,จะไม้ตรัสเรื่องอะไร ๆ นอกเหนือจากลิงค์ ๓ บท ๔ และวิภัตติ ๗ | |
| 17,0046,009,ก็เมื่อพระองค์ตรัสอย่างนี้ ขึ้นชื่อว่าบทที่เป็นเงื่อนงำ (ไม่เข้าใจ) สำหรับ | |
| 17,0046,010,พวกเราย่อมไม่มี ดังนี้. ภิกษุเหล่านั้น ไม่มีความเคารพใน<B>พระผู้มีพระ- | |
| 17,0046,011,ภาคเจ้า</B> จำเดิมแต่นั้น ก็ไม่ไปอุปัฏฐาก<B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>บ้าง ไม่ไป | |
| 17,0046,012,ฟังธรรมเป็นประจำบ้าง. <B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>ทรงทราบวารจิตนั้นของ | |
| 17,0046,013,ภิกษุเหล่านั้น ทรงดำริว่า ภิกษุเหล่านี้ ยังถอนตะปูคือมานะไม่ได้ ก็ไม่ | |
| 17,0046,014,ควรเพื่อทำให้แจ้งมรรค หรือผล ทรงกระทำมานะที่เกิดขึ้น เพราะอาศัย | |
| 17,0046,015,การเล่าเรียนสุตะของภิกษุเหล่านั้นให้เป็นต้นเหตุเกิดเรื่อง จึงเริ่มการ | |
| 17,0046,016,แสดงธรรมว่า <B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B> เป็นผู้ฉลาดในการแสดงมูลปริยาย- | |
| 17,0046,017,สูตรแห่งธรรมทั้งปวง เพื่อจะหลักเสียซึ่งมานะ (ของภิกษุเหล่านั้น) ดังนี้. | |
| 17,0046,018,<H1>ความหมายของมูลปริยายสูตรและธรรมมะ</H1> | |
| 17,0046,019,บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า <B>สพฺพธมฺมมูลปริยายํ</B> แปลว่า พระ | |
| 17,0046,020,สูตรว่าด้วยเหตุที่เป็นมูลฐานแห่งธรรมทั้งปวง. บทว่า <B>สพฺเพสํ</B> แปลว่า | |