| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 20,0022,001,บทว่า ยาว <B>สุปญฺตฺตา</B> คือสติปัฏฐาน ๔ พระองค์ทรงตั้งไว้ด้วยดี | |
| 20,0022,002,แล้ว คือ ทรงแสดงดีแล้ว. ด้วยบทว่า <B>มยํปี หิ ภนฺเต</B> นี้ เปสสะบุตรควาญ | |
| 20,0022,003,ช้างนั้นแสดงถึงความที่ตนเป็นผู้ทำการงาน และยกภิกษุสงฆ์ขึ้น. ในข้อนี้มีอธิ- | |
| 20,0022,004,บายดังต่อไปนี้. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ที่จริงแม้พวกข้าพระองค์เป็นคฤหัสถ์นุ่ง | |
| 20,0022,005,ผ้าขาว ฯ ล ฯ เป็นผู้มีจิตตั้งมั่นดีแล้วอยู่. การไถ พืช แอก คันไถและผาลไถนา | |
| 20,0022,006,นี้มิได้มีแก่ภิกษุสงฆ์ เพราะฉะนั้นภิกษุสงฆ์จึงมุ่งต่อสติปัฏฐานตลอดกาล. | |
| 20,0022,007,ส่วนพวกข้าพระองค์ได้โอกาสตามกาลสมควรแล้วจึงทำมนสิการนี้. แม้พวก | |
| 20,0022,008,ข้าพระองค์จะเป็นผู้ทำการงาน ก็ไม่สละกรรมฐานด้วยประการทั้งปวง. | |
| 20,0022,009,บทว่า <B>มนุสฺสคหเน</B> มนุษย์รกชัฏ คือ เพราะถือเอาความรกชัฏ | |
| 20,0022,010,ของอัธยาศัยแห่งมนุษย์ทั้งหลาย. พึงทราบว่าความที่ถือเอาแม้อัธยาศัยของ | |
| 20,0022,011,มนุษย์เหล่านั้นด้วยความรกชัฏด้วยกิเลส. แม้ในอัธยาศัยเดนกากและอัธยาศัย | |
| 20,0022,012,โอ้อวดก็มีนัยนี้เหมือนกัน. ในอัธยาศัยเหล่านั้น พึงทราบความที่อัธยาศัยชื่อว่า | |
| 20,0022,013,เดนกาก เพราะอรรถว่าไม่บริสุทธิ์. อัธยาศัยชื่อว่า โอ้อวด เพราะอรรถว่า | |
| 20,0022,014,หลอกลวง. | |
| 20,0022,015,บทว่า <B>สตฺตานํ</B> <B>หิตาหิตํ</B> <B>ชานาติ</B> พระผู้มีพระภาคเจ้า ย่อมทรงรู้ | |
| 20,0022,016,ประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสัตว์ทั้งหลายคือพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบ | |
| 20,0022,017,ประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของมนุษย์ทั้งหลายด้วยดี เหมือนอย่างทรงทราบ | |
| 20,0022,018,รกชัฏ เดนกากและความหลอกลวงของมนุษย์ฉะนั้น. ในบทว่า <B>ยทิทํ</B> <B>ปสโว</B> | |
| 20,0022,019,นี้ท่านประสงค์เอาสัตว์ ๒ เท้าแม้ทั้งหมด. | |
| 20,0022,020,บทว่า <B>ปโหมิ</B> คือสามารถ. บทว่า <B>ยาวตฺตเกน</B> <B>อนฺตเรน</B> โดยระหว่าง | |
| 20,0022,021,ประมาณเท่าใด คือโดยขณะเท่าไร. บทว่า <B>จมฺปํ</B> <B>คตาคตํ</B> <B>กริสฺสติ</B> จัก | |
| 20,0022,022,ทำนครจัมปาให้เป็นที่ไปมาคือจักทำการไปและการมาตั้งแต่โรงม้าจนถึง | |