| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 21,0017,001,อันนี้ เราจักทำอย่างใดอย่างหนึ่ง จับสหายผู้เสมอ ไปยังสำนักพระทศพลให้ | |
| 21,0017,002,จงได้ ดังนั้น จึงจับโชติปาลมาณพนั้นที่ผมแล้วได้กล่าวคำนั้น. บทว่า | |
| 21,0017,003,<B>อิตรชจฺโจ</B> ความว่า ฆฏิการะ มีชาติเป็นอย่างอื่น คือ มีชาติไม่เสมอกัน | |
| 21,0017,004,กับเรา หมายความว่า มีชาติต่ำ. บทว่า <B>น วตีทํ</B> นี้ ได้ถึงความตกลงใน | |
| 21,0017,005,การจับนั่นแหละว่า การจับเรานี้ จักไม่เป็นการจับที่ทราม คือ ไม่ใช่การจับ | |
| 21,0017,006,ที่เล็กน้อย จักเป็นการจับที่ใหญ่ คือ ฆฏิการะช่างหม้อนี้ มิได้จับด้วยกำลัง | |
| 21,0017,007,ของตน จับด้วยพระกำลังของพระศาสดา ดังนี้. <B>ท</B> อักษร <B>หิ</B> อักษร และ | |
| 21,0017,008,<B>ปิ</B> อักษรในคำว่า <B>ยาวตโทหิปิ</B> นี้ เป็นนิบาต ความว่า เท่านั้นเป็นอย่าง | |
| 21,0017,009,ยิ่ง. คำนี้มีอรรถาธิบายว่า เรียกด้วยวาจา และจับที่ชายพก เลยไปจนถึงจับ | |
| 21,0017,010,ผม ควรทำประโยคเพื่อการจับในข้อนั้น. บทว่า <B> ธมฺมิยา กถาย</B> ได้แก่ พึง | |
| 21,0017,011,ทราบธรรมิกถาที่ปฏิสังยุตด้วยปุพเพนิวาสญาณเพื่อได้เฉพาะซึ่งสติในที่นี้. | |
| 21,0017,012,ก็พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสธรรมกถาเพื่อให้โซติปาละนั้นกลับได้ | |
| 21,0017,013,สติโดยนัยนี้ว่า ดูก่อนโชติปาละ ตัวท่านมิใช่สัตว์ผู้หยั่งลงสู่ฐานะอันต่ำทราม | |
| 21,0017,014,แต่ท่านปรารถนาสัพพัญญุตญาณหยั่งลง ณ มหาโพธิบัลลังก์ ธรรมดาคนเช่น | |
| 21,0017,015,ท่านไม่ควรอยู่ด้วยความประมาท ดังนี้. ฝ่ายพระเถระผู้อยู่ ณ สมุทรข้างโน้น | |
| 21,0017,016,กล่าวว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสธรรมิกถาว่า โชติปาละ เราบำเพ็ญบารมี ๑๐ | |
| 21,0017,017,ประการ ตรัสรู้สัพพัญญุตญาณ มีภิกษุสองหมื่นแวดล้อม เที่ยวไปในโลก | |
| 21,0017,018,ด้วยประการใด แม้ตัวท่านก็จงบำเพ็ญบารมี ๑๐ ประการ แทงตลอดสัพพัญญุต- | |
| 21,0017,019,ญาณ มีหมู่สมณะเป็นบริวาร ท่องเที่ยวไปในโลก ด้วยประการเช่นเดียวอย่าง | |
| 21,0017,020,นั้นเถิด เราเห็นปานนี้ไม่สมควรจะต้องประมาท ดังนี้ จิตของโชติปาละนั้น | |
| 21,0017,021,ย่อมน้อมไปในบรรพชาด้วยประการใด ก็ทรงสั่งสอนถึงโทษในกามทั้งหลาย | |
| 21,0017,022,และอานิสงส์ในการออกบวชด้วยประการนั้น. | |