| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 22,0032,001,ใจความของปาฐะนั้นว่า <B>วาทะ</B> ของเหล่านี้ครนถ์ที่เป็นเหตุเพราะเหตุที่ผู้อื่น | |
| 22,0032,002,กล่าว ทำวาทะที่ตามมาถึงเหือดแห้งไป ย่อมมาถึงฐานะที่น่าตำหนิ มีเป็น | |
| 22,0032,003,ผู้ทำกรรมชั่ว เป็นต้น. | |
| 22,0032,004,บทว่า <B>สงฺคติภาวเหตุ</B> ได้แก่ เพราะเหตุแห่งศุภเคราะห์. บทว่า | |
| 22,0032,005,<B>อภิชาติเหตุ</B> ได้แก่ เหตุแห่งอภิชาติ ๖. บทว่า <B>ปาปสงฺคติกา</B> ได้แก่ | |
| 22,0032,006,ผู้มีบาปเคราะห์. | |
| 22,0032,007,พระผู้มีพระภาคเจ้าครั้นทรงแสดงว่า ความพยายามของพวก | |
| 22,0032,008,นิครนถ์เป็นการไร้ผลอย่างนี้แล้ว บัดนี้เพื่อจะทรงแสดงความว่า ความพยายาม | |
| 22,0032,009,และความเพียรในศาสนาอันเป็นเครื่องนำสัตว์ออกจากทุกข์ มีผล จึงตรัสว่า | |
| 22,0032,010,<B>กถญฺจ ภิกฺขเว</B> ดังนี้เป็นต้น. บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า <B>อนทฺธภูตํ</B> คือ | |
| 22,0032,011,อันทุกข์ไม่ครอบงำ. อัตภาพของมนุษย์ ท่านเรียกชื่อว่า อันทุกข์ไม่ทับถม | |
| 22,0032,012,อธิบายว่า ทุกข์ย่อมไม่ทับถม คือไม่ครอบงำอัตภาพนั้น. บุคคลประกอบ | |
| 22,0032,013,อัตภาพแม้นั้น ในการกระทำกิจที่ทำได้ยากมีประการต่างๆ ชื่อว่า <B>เอาทุกข์ | |
| 22,0032,014,ทับถม</B> ส่วนคนเหล่าใดบวชในพระศาสนาแล้ว อยู่ป่าหรืออยู่โคนไม้เป็นต้น | |
| 22,0032,015,ก็ตามที คนเหล่านั้นได้ชื่อว่า <B>ไม่เอาทุกข์ทับถม</B>. เพราะว่าความเพียรใน | |
| 22,0032,016,พระศาสนาอันเป็นเครื่องนำสัตว์ออกจากทุกข์ ชื่อว่าเป็นสัมมาวายามะ ความ | |
| 22,0032,017,พยายามชอบ. | |
| 22,0032,018,ฝ่ายพระเถระกล่าวว่า บุคคลใดเกิดในตระกูลที่ยิ่งใหญ่ พอมีอายุ | |
| 22,0032,019,ครบ ๗ ขวบ คนใช้ประดับตกแต่งร่างกายให้นั่งบนตักของบิดา เมื่อพระสงฆ์ | |
| 22,0032,020,นั่งฉันภัตตาหารเสร็จแล้วกล่าวอนุโมทนา ครั้นท่านแสดงสมบัติทั้ง ๓ (คือ | |
| 22,0032,021,มนุษย์สมบัติ สวรรค์สมบัติ นิพพานสมบัติ) แล้วประกอบอริยสัจ ๔ เขา | |
| 22,0032,022,บรรลุพระอรหัต. อีกอย่างหนึ่ง ผู้ถูกบิดามารดาถามว่า จักบวชไหม ลูก | |
| 22,0032,023,กล่าวว่า จักบวช บิดามารดาจึงให้อาบน้ำตบแต่งร่างกายนำไปยังวิหาร นั่ง | |