| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 22,0034,001,เพียร บุคคลนั้นย่อมเริ่มตั้งความเพียรในเหตุแห่งทุกข์นั้น ย่อมเริ่มตั้งความ | |
| 22,0034,002,เพียรด้วยความเพียรในมรรค. ส่วนบุคคลใดเจริญอุเบกขาโดยเป็น <B>อัชฌุ- | |
| 22,0034,003,เบกขา</B> ย่อมคลี่คลายเหตุแห่งทุกข์ได้ บุคคลนั้นย่อมเจริญอุเบกขา ในเหตุ | |
| 22,0034,004,แห่งทุกข์นั้น ย่อมเจริญด้วยมรรคภาวนา. บทว่า <B>ตสฺส</B> ได้แก่ บุคคลนั้น. | |
| 22,0034,005,บทว่า <B>ปฏิพทฺธจิตโต</B> ได้แก่ มีจิตผูกพันด้วยฉันทราคะ. บทว่า | |
| 22,0034,006,<B>ติพฺพจฺฉนฺโท</B> ได้แก่ มีฉันทะหนา. บทว่า <B>ติพฺพาเปกฺโข</B> ได้แก่ | |
| 22,0034,007,มีความปรารถนาหนาแน่น. บทว่า <B>สนฺติฏฺนตึ</B> คือ ยืนอยู่ด้วยกัน. บทว่า | |
| 22,0034,008,<B>สญฺชคฺฆนฺตึ</B> คือ หัวเราะใหญ่. บทว่า <B>สํหสนฺตึ</B> คือ ทำการยิ้มแย้ม. | |
| 22,0034,009,ในคำว่า <B>เอวเมว โข ภิกขฺเว</B> นี้ จะกล่าวให้แจ่มแจ้งด้วยข้ออุปมาดังต่อ | |
| 22,0034,010,ไปนี้ | |
| 22,0034,011,เหมือนอย่างว่า บุรุษผู้หนึ่งมีความกำหนัดต่อหญิงผู้หนึ่ง ให้ของกิน | |
| 22,0034,012,เครื่องนุ่งห่ม พวงมาลัย และเครื่องประดับเป็นต้น แล้วอยู่ครองเรือนกัน. | |
| 22,0034,013,นางประพฤตินอกใจเขาคบหาชายอื่น. เขาคิดว่า เราคงไม่ให้ของขวัญอันเหมาะ | |
| 22,0034,014,สมแก่นางเป็นแน่ (นางจึงมีชู้) จึงเพิ่มของขวัญให้. นางยิ่งประพฤตินอกใจ | |
| 22,0034,015,หนักยิ่งขึ้น. เขาคิดว่า นางนี่แม้เราให้ของขวัญ ก็ยังประพฤตินอกใจอยู่นั่น | |
| 22,0034,016,แหละ. ขืนอยู่ครองเรือนกันก็จะก่อกรรมทำเข็ญให้ เราจะไล่นางไปเสีย ดังนี้ | |
| 22,0034,017,จึงด่าเสียจนหนำใจ ท่ามกลางประชุมชน. แล้วปล่อยไปด้วยการกล่าวห้ามว่า | |
| 22,0034,018,อย่าเข้ามาบ้านข้าอีกต่อไป. นางไม่อาจทำความสนิทสนมกับเขาไม่ว่าด้วยอุบาย | |
| 22,0034,019,ไร ๆ จึงเที่ยวไปกับพวกนักฟ้อนรำเป็นต้น. เพราะได้เห็นหญิงนั้น เขาไม่ | |
| 22,0034,020,เกิดความเสียใจเลย แต่กลับเกิดความดีใจ. พึงทราบความในข้อเปรียบเทียบ | |
| 22,0034,021,นั้น. ความอาลัยในอัตภาพของภิกษุนี้ พึงเห็นเหมือนเวลาที่ชายเกิดกำหนัด | |
| 22,0034,022,ในหญิง. เวลาที่ประคับประคองอัตภาพ พึงเหมือนเวลาที่ชายให้ของกินและ | |
| 22,0034,023,เครื่องนุ่งห่มเป็นต้น แล้วอยู่ครองเรือนกัน. ความที่อัตภาพ อันภิกษุรักษา | |