|
Book,Page,LineNumber,Text
|
|
24,0011,001,เข้าไปทรงไว้ โดยกระแสแห่งโสตทวาร. ก็เมื่ออรรถแห่ง เม ศัพท์ ว่า มยา
|
|
24,0011,002,ก็จะประกอบเนื้อความได้ว่า ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้ว เข้าไปทรงไว้แล้วตามแนว
|
|
24,0011,003,แห่งโสตทวาร เมื่อเมศัพท์เท่ากับ มม ก็จะประกอบเนื้อความได้ว่า การสดับ
|
|
24,0011,004,คือ การเข้าไปทรงไว้โดยกระแสแห่งโสตทวารของเรา ดังนี้.
|
|
24,0011,005,บรรดาบททั้ง ๓ เหล่านี้ ด้วยประการดังกล่าวมานี้ บทว่า <B>เอวํ</B> เป็น
|
|
24,0011,006,บทแสดงกิจ ของวิญญาณ โสตวิญญาณเป็นต้น. บทว่า <B>เม</B> เป็นบทแสดงถึง
|
|
24,0011,007,บุคคลผู้มีความพร้อมเพรียง ด้วยวิญญาณอันคนสดับมาแล้ว. บทว่า <B>สุตํ</B> เป็น
|
|
24,0011,008,บทแสดงถึงการรับไว้โดยไม่หย่อนไม่ยิ่งและไม่วิปริต โดยความเป็นผู้ไม่ปฏิเสธ
|
|
24,0011,009,ต่อการไม่ได้ฟังมา. อนึ่ง บทว่า <B>เอวํ</B> เป็นบทประกาศภาวะที่วิถีวิญญาณนั้น
|
|
24,0011,010,เป็นไปโดยกระแสแห่งโสตทวารเป็นธรรมชาติเป็นไปในอารมณ์โดยประการ
|
|
24,0011,011,ต่าง ๆ. บทว่า <B>เม</B> เป็นบทประกาศตน. บทว่า <B>สุตํ</B> เป็นบทประกาศธรรม.
|
|
24,0011,012,ก็ในพระบาลีนี้ มีความสังเขปดังนี้ว่า ข้าพเจ้า มิได้กระทำสิ่งอื่น นอกจาก
|
|
24,0011,013,สิ่งนี้ คือ ว่าข้าพเจ้าสดับธรรมนี้มา ด้วยวิญญาณวิถีอันเป็นไปในอารมณ์มี
|
|
24,0011,014,ประการต่าง ๆ. อนึ่ง บทว่า <B>เอวํ</B> เป็นบทประกาศธรรมที่ควรชี้แจง. บทว่า
|
|
24,0011,015,<B>เม</B> เป็นบทประกาศบุคคล. บทว่า <B>สุตํ</B> เป็นบทประกาศกิจ คือ หน้าที่ของ
|
|
24,0011,016,บุคคล. สุตะ บทนี้ มีอรรถาธิบายว่า ข้าพเจ้าจักแสดงซึ่งสูตรอันใด สูตร
|
|
24,0011,017,อันนั้นข้าพเจ้าสดับมาแล้วอย่างนี้. อนึ่ง บทว่า <B>เอวํ</B> นี้เป็นบทชี้แจงโดย
|
|
24,0011,018,อาการต่าง ๆ แห่งจิตตสันดานซึ่งเป็นตัวถือเอาอรรถะ และพยัญชนะต่าง ๆ
|
|
24,0011,019,โดยลักษณะที่เป็นไปด้วยอาการต่าง ๆ เพราะเอวํบทนี้เป็นศัพท์แสดงถึงบัญญัติ
|
|
24,0011,020,ของอาการ. บทว่า <B>เม</B> เป็นบทแสดงถึงผู้กระทำ. บทว่า <B>สุตํ</B> เป็นบทแสดง
|
|
24,0011,021,ถึงอารมณ์. ก็ด้วยคำเพียงเท่านี้ ย่อมเป็นภาวะที่จิตตสันดานเป็นไปโดยอาการ
|
|
24,0011,022,ต่างๆกัน กระทำการสันนิษฐานในการรับอารมณ์ของผู้กระทำความพร้อมเพรียง
|
|
24,0011,023,กันในจิตตสันดานนั้น. อีกอย่างหนึ่ง บทว่า <B>เอวํ</B> แสดงหน้าที่ของบุคคล.
|
|
|