| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 24,0047,001,<B>จิตเหล่าใด ของสัตว์ที่กำลังดำรงอยู่ | |
| 24,0047,002,หรือกำลังตาย แตกดับไปแล้วในปวัตติ- | |
| 24,0047,003,กาลนี้ จิตเหล่านั้นทั้งหมด หาได้กลับมา | |
| 24,0047,004,เกิดอีกไม่ แม้ขันธ์ทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน. | |
| 24,0047,005,อนิพฺพตฺเตน น ชาโต ปจฺจุปฺปนฺเนน ชีวติ | |
| 24,0047,006,จิตฺตภงฺคมโต โลโก ปญฺตฺติ ปรมตฺถิยา. | |
| 24,0047,007,เพราะจิตไม่เกิด สัตว์โลกก็ชื่อว่า | |
| 24,0047,008,ไม่เกิด เพราะจิตเกิดขึ้นเฉพาะหน้า สัตว์ | |
| 24,0047,009,โลกก็ชื่อว่า เป็นอยู่ เพราะความแตกดับ | |
| 24,0047,010,แห่งจิต สัตว์โลก จึงชื่อว่า ตายแล้ว นี้ | |
| 24,0047,011,เป็นบัญญัติเนื่องด้วยปรมัตถ์.</B> | |
| 24,0047,012,บทว่า <B>ชรูปนตสฺส</B> อธิบายว่า เมื่อบุคคลเข้าถึงชราแล้ว หรือว่า | |
| 24,0047,013,เมื่อบุคคลถูกชราต้อนเข้าไปสู่สำนักแห่งความตาย. บทว่า <B>น สนฺติ ตาณา</B> | |
| 24,0047,014,อธิบายว่า ใคร ๆ ชื่อว่าสามารถเพื่อจะให้ความป้องกัน คือ ให้ความปลอดภัย | |
| 24,0047,015,ให้เป็นที่พึ่งอาศัยได้ ย่อมไม่มี. บทว่า <B>เอตํ ภยํ</B> ความว่า ภัยนี้มี ๓ อย่าง | |
| 24,0047,016,คือ การเข้าถึงความตายแห่งชีวิตินทรีย์ ความที่ชีวิตินทรีย์มีอายุเล็กน้อย และ | |
| 24,0047,017,ความที่ไม่มีเครื่องต้านทานของบุคคลผู้อันชราต้อนไปแล้ว อธิบายว่าเป็นที่ตั้ง | |
| 24,0047,018,แห่งภัย <B>(ภยวตฺถุ)</B> คือ เป็นเหตุแห่งภัย <B>(ภยการณํ).</B> บทว่า <B>ปุญฺานิ กยิราถ | |
| 24,0047,019,สุขาวหานิ</B> ได้แก่ วิญญชนพึงทำบุญทั้งหลายอัน นำความสุขมาให้ คืออัน | |
| 24,0047,020,ให้ซึ่งความสุข. ด้วยเหตุนี้นั้น เทวดาหมายเอารูปาวจรฌาน จึงถือเอาบุพ- | |
| 24,0047,021,เจตนา มุญจนเจตนา และอปรเจตนาแล้วกล่าวถึงบุญทั้งหลาย ด้วยสามารถ | |