| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 27,0026,001,ในบทว่า <B>อวีตราคสฺส</B> พึงทราบอรรถโดยตัณหานั่นเอง เพราะ | |
| 27,0026,002,ฉะนั้นตัณหาแล ท่านเรียกว่า ราคะ เพราะกำหนัด ว่าฉันทะ เพราะ | |
| 27,0026,003,พอใจ ว่า เปมะ เพราะอรรถว่าประพฤติรักใคร่ ว่าปิปาสาระหาย | |
| 27,0026,004,เพราะอรรถว่าประสงค์จะดื่ม ว่าปริฬาหะรุ่มร้อน เพราะอรรถว่า | |
| 27,0026,005,ตามเผา. ถามว่า เพราะเหตุไร ท่านจึงเริ่มคำเป็นต้นว่า <B>อกุสเล จาวุโส | |
| 27,0026,006,ธมฺเม</B> แก้ว่า เพื่อแสดงโทษของผู้ไม่ปราศจากราคะและอานิสงส์ของ | |
| 27,0026,007,ผู้ปราศจากราคะในขันธ์ ๕. บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า <B>อวิฆาโต</B> ได้แก่ | |
| 27,0026,008,ผู้หมดทุกข์แล้ว. บทว่า อนุปายาโส ได้แก่ ผู้หมดความเดือดร้อน. | |
| 27,0026,009,บทว่า <B>อปริฬาโห</B> ได้แก่ผู้ไม่มีความรุ่มร้อน พึงทราบความทุกบทดังว่ามานี้. | |
| 27,0026,010,<I>จบ อรรถกถาเทวทหสูตรที่ ๒</I> | |
| 27,0026,011,<H1>๓. หลิททิกานิสูตรที่ ๑</H1> | |
| 27,0026,012,<H1>ว่าด้วยลักษณะมุนี</H1> | |
| 27,0026,013,[๑๑] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :- | |
| 27,0026,014,สมัยหนึ่ง ท่าน<B>พระมหากัจจานะ</B>อยู่ ณ ภูเขาชันข้างหนึ่ง ใกล้ | |
| 27,0026,015,กุรรฆรนคร แคว้นอวันตี ครั้งนั้นแล คฤหบดีชื่อว่า<B>หลิททิกานิ</B>เข้าไปหา | |
| 27,0026,016,ท่าน<B>พระมหากัจจานะ</B>ถึงที่อยู่ อภิวาทแล้ว นั่งอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง | |
| 27,0026,017,แล้วได้กล่าวกะท่าน<B>พระมหากัจจานะ</B>ว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ <B>พระผู้มี- | |
| 27,0026,018,พระภาคเจ้า</B>ตรัสพระภาษิตนี้ในมาคัณฑิยปัญหา อันมีในอัฏฐกวรรคว่า | |