| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 27,0037,001,บุคคลล่วงส่วน มีที่สุดล่วงส่วน เป็นผู้ประเสริฐสุดกว่าเทวดาและมนุษย์ | |
| 27,0037,002,ทั้งหลาย ดังนี้ ดูก่อนคฤหบดี เนื้อความแห่งพระพุทธพจน์ ที่<B>พระผู้มี- | |
| 27,0037,003,พระภาคเจ้า</B>ตรัสโดยย่อนี้แล พึงเห็นได้โดยพิสดารอย่างนี้ ด้วยประการ | |
| 27,0037,004,ฉะนี้แล. | |
| 27,0037,005,<I>จบ ทุติยหลิททิการนิสูตรที่ ๔</I> | |
| 27,0037,006,<H1>อรรถกถาทุติยหลิททิการนิสูตรที่ ๔</H1> | |
| 27,0037,007,ใน<B>ทุติยหลิททิกานิสูตรที่ ๔</B> มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้ | |
| 27,0037,008,คำว่า <B>สกฺกปญฺเห</B> นี้ท่านกล่าวไว้แล้วทั้งในจูฬสักกปัญหา | |
| 27,0037,009,และทั้งในมหาสักกปัญหา. บทว่า <B>ตณฺหาสงฺขยวิมุตฺตา</B> ได้แก่ น้อมไปใน | |
| 27,0037,010,พระนิพพานอันเป็นที่สิ้นไปแห่งตัณหาด้วยผลวิมุตติ ซึ่งมีพระนิพพาน | |
| 27,0037,011,นั้นเป็นอารมณ์. บทว่า <B>อจฺจนฺตนิฏฺา</B> ได้แก่ เสร็จ คือสำเร็จด้วยดี | |
| 27,0037,012,เหลือเกิน แม้ในบทที่เหลือก็มีนัยเดียวกันนี้. | |
| 27,0037,013,<I>จบ อรรถกถาหลิททิกานิสูตรที่ ๔</I> | |
| 27,0037,014,<H1>๕. สมาธิสูตร</H1> | |
| 27,0037,015,<H1>ว่าด้วยสมาธิเป็นเหตุเกิดปัญหา</H1> | |
| 27,0037,016,[๒๗] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :- | |
| 27,0037,017,สมัยหนึ่ง <B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>ประทับอยู่ ณ <B>พระวิหารเชตวัน</B> อาราม | |
| 27,0037,018,ของ<B>อนาถบิณฑิกเศรษฐี กรุงสาวัตถี</B> ณ ที่นั้นแล <B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>ตรัสเรียก | |
| 27,0037,019,ภิกษุทั้งหลายว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัส | |
| 27,0037,020,แล้ว <B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>ได้ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลาย | |
| 27,0037,021,จงเจริญสมาธิ ภิกษุมีจิตตั้งมั่นแล้ว ย่อมรู้ชัดตามเป็นจริง ก็ภิกษุย่อม | |