| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 32,0016,001,อรรถปฎิสัมภิทาและปฎิภาณปฎิสัมภิทาของตน ด้วยคำอันแสดงถึง | |
| 32,0016,002,ความรู้แจ้งด้วยประการต่าง ๆ ด้วยคำว่า <B>เอวํ</B> นี้. แสดงสภาวะแห่ง | |
| 32,0016,003,สมบัติคือ ธรรมปฏิสัมภิทา และนิรุตติสัมภิทา ด้วยคำอันแสดง | |
| 32,0016,004,ความถึงความรู้แจ้งประเภทแห่งธรรมที่ควรฟังด้วยคำว่า <B>สุตํ</B> นี้. | |
| 32,0016,005,พระเถระเมื่อกล่าวถึงคำอันแสดงโยนิโสมนสิการนี้ว่า <B>เอวํ</B> ย่อมแสดง | |
| 32,0016,006,ว่า ธรรมเหล่านี้ เราเพ่งพินิจแล้วด้วยใจ ขบคิดดีแล้วด้วยทิฏฐิ พระ | |
| 32,0016,007,เถระเมื่อกล่าวถึงคำอันแสดงการประกอบเนือง ๆ ซึ่งการฟังนี้ว่า | |
| 32,0016,008,<B>สุตํ</B> ย่อมแสดงว่า ธรรมเป็นอันมาก เราฟังแล้ว ทรงจำแล้ว คล่องปาก | |
| 32,0016,009,แล้ว แม้ด้วยคำทั้ง ๒ นั้น พระเถระเมื่อแสดงความบริบูรณ์ แห่งอรรถ | |
| 32,0016,010,และพยัญชนะ จึงทำให้เกิดความเอื้อเฟื้อในการฟัง. จริงอยู่ บุคคล | |
| 32,0016,011,เมื่อไม่ฟังธรรมที่บริบูรณ์ด้วยอรรถและพยัญชนะ ด้วยความเอื้อเฟื้อ | |
| 32,0016,012,ย่อมเหินห่างจากประโยชน์เกื้อกูลเป็นอันมาก เพราะฉะนั้น ควร | |
| 32,0016,013,ทำความเอื้อเฟื้อให้เกิดแล้ว ฟังธรรมโดยความเคารพเถิด. | |
| 32,0016,014,อนึ่งด้วยคำทั้งสิ้นว่า <B>เอวมฺเม สุตํ</B> นี้ ท่านพระอานนท์ เมื่อไม่ตั้ง | |
| 32,0016,015,ธรรมที่ตถาคตประกาศแล้วไว้กับตน ชื่อว่าก้าวล่วงภูมิอสัตบุรุษ | |
| 32,0016,016,เมื่อปฎิญญาความเป็นพระสาวก ชื่อว่าหยั่งลงสู่ภูมิสัตบุรุษ. อนึ่ง | |
| 32,0016,017,ทำจิตให้ออกจากอสัทธรรม ชื่อว่า ตั้งจิตไว้ในสัทธรรม. เมื่อแสดงว่า | |
| 32,0016,018,อ้างอิงพระดำรัสของพระชินเจ้า ชื่อว่า ดำรงธรรมเนตติไว้ (เนตติ | |
| 32,0016,019,คือ ชักนำสัตว์ในประโยชน์โลกนี้ ประโยชน์โลกหน้า และปรมัตถ- | |
| 32,0016,020,ประโยชน์ ตามควร) | |
| 32,0016,021,อีกนัยหนึ่ง ท่านพระอานนท์เมื่อไม่ปฏิญาณว่าธรรมนั้นตนทำ | |
| 32,0016,022,ให้เกิดขึ้น จึงไขคำเบื้องต้นว่า <B>เอวมฺเม สุตํ</B> กำจัดความไม่มีศรัทธา | |