| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 45,0034,001,วาสนา (ความเคยชิน) ไว้แล้ว มีครรลองแห่งคำพูดไม่ผิดพลาดจึงไม่มีคำพูดที่ | |
| 45,0034,002,ไม่ดีแม้ในกาลไหน ๆ เพราะพระองค์ทรงมีวจีกรรมอันคล้อยตามพระญาณอยู่ | |
| 45,0034,003,ตลอดเวลา. เหมือนอย่างว่า คนบางพวกในโลก พูดอะไร ๆ ออกไปเพราะ | |
| 45,0034,004,คะนองหรือเพราะความสนุกสนาน เนืองจากเผลอสติ ต่อมา รู้ตัวก็ทำคำพูด | |
| 45,0034,005,ที่พูดไปแล้วตอนก่อนให้เป็นอันไม่ได้พูด ปรับปรุงคำพูดบ้าง ไม่ปรับปรุง | |
| 45,0034,006,บ้างเป็นฉันใด <B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>จะเป็นฉันนั้นหามิได้. | |
| 45,0034,007,ก็<B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B> ทรงมีพระทัยมั่นคงอยู่ตลอดกาลเป็นนิตย์ | |
| 45,0034,008,มีความไม่เผลอสติเป็นธรรมดา และมีความไม่เลอะเลือนเป็นธรรมดา เมื่อจะ | |
| 45,0034,009,ทรงประกาศอริยสัจ ๔ ซึ่งเป็นสวนานุตแอริยะ มีสาระที่น่าสดับให้เป็นเหมือน | |
| 45,0034,010,โปรยฝนอำมฤตแก่เวไนยสัตว์ทั้งหลายผู้กำลังสดับอรรถที่น้อมนำเข้าไปด้วย | |
| 45,0034,011,ปฏิภาณปฏิสัมภิทา อันพระสัพพัญญุตญาณประคับประคองแล้ว อันเป็น | |
| 45,0034,012,โสตายตนะและรสายตนะ เพราะกรณวิญญูอันพิเศษที่ผ่องใสและบริสุทธิ์ ซึ่ง | |
| 45,0034,013,ไม่ทั่วไปแก่บุคคลอื่น เกิดมาจากบุญสมภาร อันสั่งสมไว้แล้วตลอดกาล | |
| 45,0034,014,ประมาณไม่ได้ได้ตรัสพระดำรัสเหมาะแก่อัธยาศัยของเวไนยสัตว์ ด้วยภาษาที่ | |
| 45,0034,015,เหมาะแก่สภาวะด้วยพระสุรเสียงที่ก้องกังวาลดังเสียงร้องของนกการเวก. ใน | |
| 45,0034,016,พระดำรัสนั้น ไม่มีความผิดพลาดแม้เพียงปลายขนทราย แล้วโอกาสที่จะตรัส | |
| 45,0034,017,พระดำรัสไม่ดีจักมีมาแต่ไหน ? เพราะเหตุนั้น เพื่อแสดงว่า คำใดที่<B>พระผู้มี | |
| 45,0034,018,พระภาคเจ้า</B>ตรัสไว้แล้ว คำนั้นก็เป็นอันตรัสแล้วทีเดียว ไม่มีพระดำรัสที่ไม่ | |
| 45,0034,019,ได้ตรัสไว้หรือตรัสไว้ไม่ดีในกาลไหน ๆ ท่านจึงกล่าวว่า ก็คำนี้ <B>พระผู้มี | |
| 45,0034,020,พระภาคเจ้า</B>ตรัสไว้แล้ว ดังนี้แล้ว กล่าวไว้อีกว่า พระอรหันต์กล่าวไว้แล้ว | |
| 45,0034,021,เพราะเหตุนั้นในที่นี้จึงไม่มีโทษแห่งคำที่กล่าวซ้ำอีก. พึงทราบว่า ศัพท์ที่ | |
| 45,0034,022,กล่าวซ้ำไว้มีประโยชน์ในที่นี้ดังพรรณนามาฉะนี้. | |