| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 48,0037,001,แห่งการสืบต่ออันเป็นที่ตั้งการบุญกิริยานั้น. คำว่า <B>อพฺภาคตานํ</B> ( แก่ | |
| 48,0037,002,ภิกษุผู้มาถึงเรือนแล้ว ) นี้ เป็นคำแสดงเจตนาสมบัติ และแสดงเขตสมบัติ | |
| 48,0037,003,เพราะแสดงว่า การรับ [ ของพระทักขิไณยบุคคล ] ก็เหมือนการให้ | |
| 48,0037,004,[ ของทายกทายิกา] เป็นไปไม่มุ่งผลาอะไรเลย. คำว่า <B>อาสนกํ อทาสึ | |
| 48,0037,005,ยถามุภาวญฺจ อทาสิ ทานํ</B> ดีฉันได้ถวายอาสนะและได้ถวายทานตาม | |
| 48,0037,006,กำลัง นี้ เป็นคำแสดงการถวายสาระ ทางโภคะ [ โภคสาระ ]. คำว่า | |
| 48,0037,007,<B>อภิวาทยึ อญฺชลิกํ อกาสึ</B> ดีฉันกราบไหว้ ได้กระทำอัญชลี ประนมมือ | |
| 48,0037,008,นี้ เป็นคำแสดงการถวายสาระ ทางกาย [ กายสาระ ]. | |
| 48,0037,009,บทว่า <B>เตน</B> ได้แก่ เพราะบุญตามที่กล่าวแล้วนั้นเป็นเหตุ. <B>เม</B> | |
| 48,0037,010,ศัพท์ในบทว่า <B>เม</B> นี้ มาในอรรถตติยาวิภัตติ อธิบายว่า <B>มยา</B> แปลว่า อัน | |
| 48,0037,011,เรา ได้ในบาลีเป็นต้นว่า <B>กิจฺเฉน เม อธิคตํ หลนฺทานิ ปกาสิตุํ</B> พระ- | |
| 48,0037,012,นิพพาน อันเราบรรลุแล้วด้วยความยาก ไม่ควรประกาศในบัดนี้ . มาใน | |
| 48,0037,013,อรรถจตุตถีวิภัตติ อธิบายว่า <B>มยฺหํ</B> แปลว่า แก่เรา ได้ในบาลีเป็นต้นว่า | |
| 48,0037,014,<B>สาธุ เม ภควา สงฺขิตฺเตน ธมฺมํ เทเสตุ สาธุ</B> ข้าแต่พระองค์ | |
| 48,0037,015,ผู้เจริญ ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าโปรดทรงแสดงธรรมโดยสังเขปแก่ข้าพระ- | |
| 48,0037,016,องค์เถิด. มาในอรรถฉัฏฐีวิภัตติ ได้ในบาลีเป็นต้นว่า <B>ปุพฺเพว เม | |
| 48,0037,017,ภิกฺขเว สมฺโพธา อนภิสมฺพุทฺธสฺส โพธิสตฺตสฺเสว สโต</B> ดูก่อน | |
| 48,0037,018,ภิกษุทั้งหลาย ก่อนแต่การตรัสรู้ของเราผู้เป็นพระโพธิสัตว์ยังไม่ได้ตรัสรู้. | |
| 48,0037,019,แม้ในที่นี้ เมศัพท์ มาในอรรถฉัฏฐีวิภัตติอย่างเดียว อธิบายว่า <B>มม</B> | |
| 48,0037,020,แปลว่า ของเรา. เมศัพท์นี้นั้น พึงสัมพันธ์ความ ในข้อความทั้งสองว่า | |
| 48,0037,021,เพราะบุญของเรานั้น และว่า วรรณะของเราจึงเป็นเช่นนี้. คำที่เหลือ | |
| 48,0037,022,มีนัยกล่าวไว้แล้วทั้งนั้น. | |