Book,Page,LineNumber,Text
06,0020,001,บาทพระคาถาว่า  <B>ธมฺเมน  โส  พฺรหฺมวาทํ   วเทยฺย</B>    มีความว่า
06,0020,002,กิเลสเครื่องฟูขึ้น  ๕  อย่างนี้   คือ   ราคะ  โทสะ  โมหะ  มานะ  ทิฏฐิ   ในเพราะ
06,0020,003,อารมณ์น้อยหนึ่ง   คือว่า   แม้ในเพราะอารมณ์อย่างหนึ่ง   ในโลกทั้งมวลไม่มีแก่
06,0020,004,พราหมณ์ใด  พราหมณ์นั้นโดยทางธรรม  ควรกล่าววาทะนี้ว่า  เราเป็นพราหมณ์.
06,0020,005,เมฆที่เกิดขึ้นในเมื่อยังไม่ถึงฤดูฝน   ชื่อว่า   อกาลเมฆ   ก็แลเมฆนี้เกิด
06,0020,006,ขึ้นในเดือนท้ายแห่งฤดูร้อน.
06,0020,007,บทว่า   <B>สตฺตาหวทฺทลิกา</B>  มีความว่า   เมื่ออกาลเมฆนั้นเกิดขึ้นแล้ว
06,0020,008,ได้มีฝนตกพรำตลอด ๗ วัน.
06,0020,009,บทว่า  <B>สีตวาตทุทฺทินี</B>   มีความว่า  ก็แลฝนตกพรำตลอด  ๗ วันนั้น
06,0020,010,ได้ชื่อว่า    ฝนเจือลมหนาว    เพราะเป็นวันที่ลมหนาวเจือเม็ดฝนพัดวนไปโดย
06,0020,011,รอบโกรกแล้ว.
06,0020,012,<I>อรรถกถาอชปาลนิโครธกถา  จบ</I>
06,0020,013,<H1>มุจจลินทกถา</H1>
06,0020,014,<H1>เรื่องมุจลินทนาคราช</H1>
06,0020,015,[๕]   ครั้นล่วง  ๗  วัน   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงออกจากสมาธินั้น
06,0020,016,เสด็จจากควงไม้อชปาลนิโครธเข้าไปยังต้นไม้มุจจลินท์   แล้วประทับนั่งด้วย
06,0020,017,บัลลังก์เดียวเสวยวิมุตติสุข  ณ ควงไม้มุจจลินท์ตลอด ๗ วัน
06,0020,018,ครั้งนั้น   เมฆใหญ่ในสมัยมิใช่ฤดูกาลตั้งขึ้นแล้ว  ฝนตกพรำเจือด้วยลม
06,0020,019,หนาว   ตลอด ๗ วัน   ครั้งนั้น    มุจจลินทนาคราชออกจากที่อยู่ของตนได้แวด
06,0020,020,วงพระกายพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยขนด    ๗  รอบ   ได้แผ่พังพานใหญ่เหนือพระ-