Book,Page,LineNumber,Text
06,0027,001,ตอบว่า  ในมัชฌิมประเทศ.   เพราะฉะนั้น  ในคำนี้จึงมีเนื้อความดังนี้ 
06,0027,002,สองพานิชนั้น  เป็นผู้เดินทางไกล  เพื่อไปยังมัชฌิมประเทศ. 
06,0027,003,สองบทว่า   <B>าติสาโลหิตา   เทวตา</B>   ได้แก่   เทวดาผู้เคยเป็นญาติ
06,0027,004,ของสองพานิชนั้น.
06,0027,005,สองบทว่า   <B>เอตทโวจ</B>   มีความว่า  ได้ยินว่า   เทวดานั้น  ได้บันดาล
06,0027,006,ให้เกวียนทั้งหมดของพานิชนั้นหยุด.    ลำดับนั้น   เขาทั้งสองมาใคร่ครวญดูว่า
06,0027,007,นี่เป็นเหตุอะไรกัน  ?  จึงได้ทำพลีกรรมแก่เทวดาผู้เป็นเจ้าทางทั้งหลาย.  ในเวลา
06,0027,008,ทำพลีกรรมของเขา   เทวดานั้นสำแดงกายให้เห็น  ได้กล่าวคำนี้.
06,0027,009,สองบทว่า   <B>มนฺเถน   จ  มธุปิณฺฑิกาย  จ</B> ได้แก่   ข้าวสัตตุผง    และ
06,0027,010,ข้าวสัตตุก้อน   ปรุงด้วยเนยใสน้ำผึ้งและน้ำตาลเป็นต้น .
06,0027,011,บทว่า   <B>ปฏิมาเนถ</B>  ได้แก่   จงบำรุง.
06,0027,012,สองบทว่า <B>ตํ  โว</B>  มีความว่า  ความบำรุงนั้น    จักมีเพื่อประโยชน์เกื้อกูล
06,0027,013,เพื่อความสุขแก่ท่านทั้งหลายตลอดกาลนาน.
06,0027,014,สองบทว่า <B>ยํ    อมฺหากํ</B> มีความว่า   การรับอันใดจะพึงมีเพื่อประโยชน์
06,0027,015,เกื้อกูลเพื่อความสุขแก่เหล่าข้าพระองค์ตลอดกาลนาน.
06,0027,016,สองบทว่า  <B>ภควโต  เอตทโหสิ</B>  มีความว่า   ได้ยินว่า  บาตรใดของ
06,0027,017,พระองค์ได้มีในเวลาทรงประกอบความเพียร      บาตรนั้นได้หายไปแต่เมื่อนาง
06,0027,018,สุชาดามาถวายข้าวปายาส.     เพราะเหตุนั้น     พระองค์จึงได้ทรงมีพระรำพึงนี้
06,0027,019,ว่า   บาตรของเราไม่มี     ก็แลพระตถาคตทั้งหลายองค์ก่อน ๆ ไม่ทรงรับด้วย
06,0027,020,พระหัตถ์เลย.    เราจะพึงรับข้าวสัตตุผงและข้าวสัตตุก้อนปรุงน้ำผึ้งด้วยอะไรเล่า
06,0027,021,หนอ ?