Book,Page,LineNumber,Text
06,0030,001,สัตว์เหล่าอื่นก็จะไม่พึงรู้ทั่วถึงธรรมของเรา    ข้อนั้น    จะพึงเป็นความเหน็ด
06,0030,002,เหนื่อยเปล่าแก่เรา   จะพึงเป็นความลำบากเปล่าแก่เรา. 
06,0030,003,อนึ่ง   อนัจฉริยคาถาเหล่านี้    ที่ไม่เคยได้สดับ ในกาลก่อน   ปรากฏแก่
06,0030,004,พระผู้มีพระภาคเจ้า   ว่าดังนี้:-
06,0030,005,<H2>อนัจฉริยคาถา</H2>
06,0030,006,<B>บัดนี้  เรายังไม่ควรจะประกาศธรรม
06,0030,007,ที่เราได้บรรลุแล้วโดยยาก  เพราะธรรมนี้อัน
06,0030,008,สัตว์ผู้อันราคะและโทสะครอบงำแล้วไม่ตรัส
06,0030,009,รู้ได้ง่าย    สัตว์ผู้อันราคะย้อมแล้วถูกกอง
06,0030,010,อวิชชาหุ้มห่อแล้ว    จักไม่เห็นธรรมอันละ-
06,0030,011,เอียดลึกซึ้ง   ยากที่จะเห็น   ละเอียดยิ่ง   อัน
06,0030,012,จะยังสัตว์ให้ถึงธรรมที่ทวนกระแส  คือพระ
06,0030,013,นิพพาน.</B>
06,0030,014,เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพิจารณาเห็นอยู่   ดังนี้    พระทัยก็น้อมไป  
06,0030,015,เพื่อความขวนขวายน้อย  ไม่น้อมไปเพื่อทรงแสดงธรรม.
06,0030,016,<H1>พรหมยาจนกถา</H1>
06,0030,017,<H1>เรื่องพรหมทูลอารธนา</H1>
06,0030,018,[๘]  ครั้งนั้น ท้าวสหัมบดีพรหมทราบพระปริวิตกแห่งจิตของพระผู้-
06,0030,019,มีพระภาคเจ้าด้วยใจของตนแล้วเกิดความปริวิตกว่า  ชาวเราผู้เจริญ  โลกจักฉิบ
06,0030,020,หายหนอ  โลกจักวินาศหนอ  เพราะตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า  ทรงน้อม
06,0030,021,พระทัยไปเพื่อความขวนขวายน้อย   ไม่ทรงน้อมพระทัยไปเพื่อทรงแสดงธรรม.