Book,Page,LineNumber,Text
15,0007,001,นาน    นักบวชเปลือยชื่อ <B>โกรักขัตติยะ</B>  ที่เธอสำคัญว่าเป็นสมณะ     
15,0007,002,อรหันต์ที่ดีนั้นอีก  ๗ วัน  เขาจักตายด้วยโรคอลสกะ (โรคกินอาหาร
15,0007,003,มากเกินไป) ครั้นแล้ว  จักบังเกิดในเหล่าอสูรกาลกัญชิกา  ซึ่งเลวกว่า
15,0007,004,อสูรกายทุกชนิด  และจักถูกนำไปทิ้งที่ป่าช้าวีรณัตถัมภะ.  และเมื่อเธอ
15,0007,005,ต้องการทราบ   พึงเข้าไปถามโกรักขิตติยะ ว่า  ท่านโกรักขัตติยะท่าน
15,0007,006,ทราบคติของตนหรือ     ข้อที่โกรักขัตติยะพึงตอบเธอว่า สุนักขัตตะ
15,0007,007,ข้าพเจ้าทราบคติของตนอยู่   คือข้าพเจ้าไปเกิดในเหล่าอสูรกาลกัญ-
15,0007,008,ชิกา  ซึ่งเลวกว่าอสูรกายทุกชนิดดังนี้ เป็นฐานะที่มีได้.  ครั้งนั้น
15,0007,009,โอรสเจ้าลิจฉวีชื่อสุนักขัตตะ      ได้เข้าไปหาโกรักขัตติยะ    บอกว่า
15,0007,010,ท่านโกรักขัตติยะ      ท่านถูกพระสมณโคดมพยากรณ์ว่า อีก ๗ วัน
15,0007,011,โกรักขัตติยะ จักตายด้วยโรคอลสกะ        แล้วจักบังเถิดในเหล่าอสูร-
15,0007,012,กาลกัญชิกา       ซึ่งเลวกว่าอสุรกายทุกชนิด      และจักถูกเขานำไป
15,0007,013,ทิ้งที่ป่าช้าวีรณัตถัมภะ        ฉะนั้น        ท่านจงกินอาหารแต่พอสม
15,0007,014,ควร       และดื่มน้ำแต่พอสมควร        จึงทำให้คำพูดพระสมณโคดม
15,0007,015,ผิด  ครั้งนั้น  โอรสเจ้าลิจฉวีสุนักขัตตะ  ได้นับวันคืนตั้งแต่วันที่  ๑
15,0007,016,ที่ ๒ ไปจนครบ  ๗ วัน   เพราะเขาไม่เชื่อพระตถาคต.        ครั้งนั้น
15,0007,017,นักบวชเปลือยชื่อ  <B>โกรักขัตติยะ</B>    ได้ตายด้วยโรคอลสกะในวันที่  ๗
15,0007,018,แล้ว ได้ไปเกิดในเหล่าอสูรกาลกัญชิกา ซึ่งเลวกว่าอสุรกายทุกชนิดและ
15,0007,019,ถูกเขานำไปทิ้งไว้ที่ป่าช้าชื่อว่า  <B>วีรณัตถัมภะ</B>  โอรสเจ้าลิจฉวีสุนักขัตตะ
15,0007,020,ได้ทราบข่าวว่า โกรักขัดตอเจลกได้ตายด้วยโรคอลสกะได้ถูกเขานำ
15,0007,021,ไปทิ้งที่ป่าช้าวีรณัตถัมถะ จึงเข้าไปหาศพโกรักขิตติยะที่ป่าช้าวีรณัต
15,0007,022,กัมภะ  ใช้มือตบซากศพเขา  ๓  ครั้ง  ถามว่า  โกรักขัตติยะ  ท่านทราบ
15,0007,023,คติของตนหรือ.  ครั้งนั้น  ซากศพโกรักขัตติยะ  ได้ลุกขึ้นยืนพลาง
15,0007,024,เอามือลูบหลังตนเองตอบว่า   สุนักขัตตะผู้มีอายุ  ข้าพเจ้าทราบคติ