Book,Page,LineNumber,Text
17,0027,001,ที่แสดงถึงปฏิเวธมีประการต่าง ๆ   ด้วยคำว่า  <B>สุตํ</B>  นี้  ท่านแสดงสภาวะ   
17,0027,002,คือความถึงพร้อมแห่งธัมมปฏิสัมภิทาและนิรุตติปฏิสัมภิทา       ด้วยคำที่
17,0027,003,แสดงถึงความแทงตลอดประเภทแห่งธรรมที่จะต้องฟัง     อนึ่ง  พระเถระ
17,0027,004,เมื่อจะกล่าวคำที่แสดงการทำไว้ในใจโดยแยบคายนี้   ว่า    <B>เอวํ</B>    ดังนี้   จึง
17,0027,005,แสดงว่า     ธรรมเหล่านี้    อันข้าพเจ้าตามเพ่งด้วยใจ    แทงตลอดด้วยดี
17,0027,006,ด้วยทิฏฐิแล้ว  เมื่อจะกล่าวคำที่แสดงการตามประกอบการฟังนี้ว่า   สุตํ  ดังนี้
17,0027,007,จึงแสดงว่า     ธรรมเป็นอันมาก   อันข้าพเจ้าฟังมาแล้ว     ทรงจำไว้แล้ว
17,0027,008,ท่องบ่นแล้ว   ดังนี้.                                     
17,0027,009,พระเถระเมื่อจะแสดงความบริบูรณ์แห่งอรรถและพยัญชนะด้วยคำ
17,0027,010,ทั้ง   ๒ นั้น       จึงยังความเอื้อเฟื้อให้เกิดขึ้นในการฟัง.      จริงอยู่บุคคล
17,0027,011,เมื่อไม่ฟังธรรมที่บริบูรณ์ด้วยอรรถและพยัญชนะโดยเอื้อเฟื้อ  ย่อมห่างจาก
17,0027,012,ประโยชน์เกื้อกูลอันยิ่งใหญ่   เพราะฉะนั้น  ควรทำความเอื้อเฟื้อให้เกิดแล้ว
17,0027,013,ฟังธรรมโดยเคารพเถิด.
17,0027,014,ก็ด้วยคำทั้งหมดนี้ว่า  <B>เอวมฺเม  สุตํ</B>  (เป็นอันว่า)  พระอานนท์
17,0027,015,เมื่อไม่วางธรรมที่พระตถาคตทรงประกาศแล้วไว้ห่างตน     ชื่อว่าล่วงเลย
17,0027,016,ภูมิแห่งอสัตบุรุษ    ปฏิญญาความเป็นสาวก    ชื่อว่า    ก้าวลงสู่ภูมิแห่ง
17,0027,017,สัตบุรุษ.  อนึ่ง  ด้วยคำทั้งหมดนี้ว่า  <B>เอวมฺเม  สุตํ</B>  เป็นต้น  เป็นอันว่า
17,0027,018,พระเถระย่อมยังจิตให้ออกจากอสัทธรรม       ให้ดำรงอยู่ในสัทธรรม.
17,0027,019,พระเถระเมื่อแสดงว่า      พระดำรัสของ<B>พระผู้มีพระภาคเจ้า</B>พระองค์นั้น
17,0027,020,นั่นเทียวนั้น      ข้าพเจ้าฟังมาตลอดแล้วทีเดียว    ชื่อว่าย่อมออกตัว   อ้าง
17,0027,021,พระศาสดา  แนบแน่นอยู่ในพระดำรัสของพระชินเจ้า   ประดิษฐานเนติ-
17,0027,022,ธรรมไว้.