Book,Page,LineNumber,Text
29,0024,001,ทุกขเวทนานั้น ย่อมดับไป สงบไป เพราะผัสสะอันเป็นที่ตั้งแห่งทุกขเวทนา 
29,0024,002,นั้นแลดับไป   อทุกขมสุขเวทนา   ย่อมเกิดขึ้น   เพราะอาศัยผัสสะอันเป็น
29,0024,003,ที่ตั้งแห่งอทุกขมสุขเวทนา    ความเสวยอารมณ์อันเกิดแต่ผัสสะนั้น    ชื่อว่า
29,0024,004,อทุกขมสุขเวทนา    เกิดขึ้นเพราะอาศัยผัสสะอันเป็นที่ตั้งแห่งอทุกขมสุข- 
29,0024,005,เวทนานั้น   ย่อมดับไป   สงบไป   เพราะผัสสะอันเป็นที่ตั้งแห่งอทุกขมสุข- 
29,0024,006,เวทนานั้นแลดับไป.
29,0024,007,[๓๙๐]   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   เพราะไม้สองอันเสียดสีกัน  เพราะ
29,0024,008,การเสียดสีกันจึงเกิดไออุ่น    จึงเกิดไฟ    เพราะแยกไม้ทั้งสองอันนั้นแหละ
29,0024,009,ออกจากกัน   ไออุ่นที่เกิดเพราะการเสียดสีนั้นย่อมดับไป   สงบไป   ฉันใด
29,0024,010,ดูกอนภิกษุทั้งหลาย    เวทนา  ๓  นี้ก็ฉันนั้นเหมือนกันแล    เกิดแต่ผัสสะ
29,0024,011,มีผัสสะเป็นมูล  มีผัสสะเป็นเหตุ  มีผัสสะเป็นปัจจัย  เวทนาอันเกิดแต่ผัสสะ
29,0024,012,เกิดขึ้นเพราะอาศัยผัสสะที่เกิดแต่ปัจจัยนั้น     ย่อมดับเพราะผัสสะที่เกิดแต่
29,0024,013,ปัจจัยนั้นดับไป.
29,0024,014,<I>จบ  ผัสสมูลกสูตรที่ ๑๐</I>
29,0024,015,<H1>อรรถกถาผัสสมูลกสูตรที่ ๑๐</H1>
29,0024,016,พึงทราบวินิจฉัยในผัสสมูลกสูตรที่  ๑๐   ดังต่อไปนี้.
29,0024,017,บทว่า  <B>สุขเวทนียํ</B> ได้แก่   ผัสสะเป็นปัจจัยแห่งสุขเวทนา.   แม้ใน
29,0024,018,บทเหลือก็นัยนี้นั่นแล  ส่วนในข้อนี้   การพรรณนาตามลำดับบท  ท่านให้