Book,Page,LineNumber,Text
32,0014,001,ด้วยคำว่า   <B>สุตํ</B>  ท่านพระอานนท์แสดงความไม่ลืมข้อที่ฟังแล้ว.  จริงอยู่ 
32,0014,002,ผู้ใดฟังแล้วแต่ลืมเสีย    ต่อมาผู้นั้นก็รับรองไม่ได้ว่า    ข้าพเจ้าฟังมาแล้ว 
32,0014,003,ดังนั้นพระอานนท์นั้น   ชื่อว่าสำเร็จด้วยปัญญา     เพราะความไม่หลง
32,0014,004,ชื่อว่าสำเร็จด้วยสติ    เพราะความไม่ลืม    บรรดาปัญญา    และสตินั้น
32,0014,005,ความที่สติซึ่งมีปัญญาเป็นตัวนำ     สามารถจะทรงจำพยัญชนะได้
32,0014,006,ความที่ปัญญาซึ่งมีสติเป็นตัวนำ     สามารถเข้าใจอรรถได้    ชื่อว่า
32,0014,007,สำเร็จด้วยความเป็นธรรมภัณฑาคาริก     เพราะสามารถอนุรักษ์
32,0014,008,คลังธรรม    ซึ่งสมบูรณ์ด้วยอรรถและพยัญชนะ    เพราะประกอบด้วย
32,0014,009,ความสามารถทั้ง  ๒  อย่างนั้น. 
32,0014,010,อีกนัยหนึ่ง   ก็ด้วยคำว่า  <B>เอวํ</B>  ท่านพระอานนท์แสดงความใส่ใจ
32,0014,011,โดยแยบคาย     เพราะเมื่อใส่ใจโดยไม่แยบคาย     ก็ไม่เข้าใจโดย
32,0014,012,ประการต่าง ๆ     ได้    ก็ด้วยคำว่า     <B>สุตํ</B>    ท่านพระอานนท์แสดงถึง
32,0014,013,ความไม่ฟุ้งซ่าน      แม้เขาจะพูดโดยถูกต้องทุกอย่าง     ก็กล่าวว่า
32,0014,014,ข้าพเจ้าไม่ได้ยิน     ท่านจงกล่าวอีก     ก็ด้วยการใส่ใจโดยแยบคาย
32,0014,015,ในข้อนี้    ย่อมให้สำเร็จอัตตสัมมาปณิธิ    ความตั้งตนไว้ชอบ   และ
32,0014,016,ปุพเพกตปุญญตา   ความเป็นผู้มีบุญอันได้ทำไว้ในปางก่อน    เพราะผู้
32,0014,017,ที่ไม่ตั้งตนไว้ชอบ         และไม่กระทำบุญไว้ในปางก่อน           ก็เป็น
32,0014,018,อย่างอื่นคือไม่มีโยนิโสมนสิการ     ด้วยความไม่ฟุ้งซ่าน     ก็ให้สำเร็จ
32,0014,019,สัทธัมมัสสวนะ  การฟังพระสัทธรรม   และสัปปุริสูปสังสยะ   การเข้า
32,0014,020,ไปคบหาสัตบุรุษ.   เพราะผู้ที่มีจิตฟุ้งซ่านไม่อาจฟัง    และเมื่อไม่เข้าไป
32,0014,021,หาสัตบุรุษ   การฟังก็ไม่มีแล.