Book,Page,LineNumber,Text
33,0014,001,ของนาง   น้ำนมก็บังเกิดที่นิ้วหัวแม่มือ.   ดาบสนั้นเมื่อดอกปทุมนั้นเหี่ยว
33,0014,002,ก็นำดอกปทุมดอกอื่นมาแทน   ให้เด็กหญิงนั้นหลับนอน.    นับตั้งแต่เด็ก
33,0014,003,หญิงนั้นสามารถเล่นวิ่งมาวิ่งไปได้    ดอกปทุมก็ผุดทุก ๆ ย่างก้าว.    ผิว
33,0014,004,พรรณแห่งสรีระของนาง    เป็นเหมือนดอกบัวบก.   เด็กหญิงนั้น   ยังไม่
33,0014,005,เจริญวัย  ก็ล้ำผิวพรรณเทวดา   ล้ำผิวพรรณมนุษย์.   เมื่อบิดาไปแสวงหา
33,0014,006,ผลาผล  เด็กหญิงนั้นก็ถูกทิ้งไว้ที่บรรณศาลา.
33,0014,007,เมื่อเวลาเจริญวัยแล้ว     อยู่มาวันหนึ่ง     เมื่อบิดาไปแสวงหาผลาผล
33,0014,008,พรานป่าคนหนึ่งเห็นนางก็คิดว่า       ขึ้นชื่อว่าเหล่ามนุษย์รูปร่างอย่างนี้ไม่มี
33,0014,009,จำเราจักตรวจสอบนาง     แล้วนั่งรอการมาของดาบส.     เมื่อบิดากลับมา
33,0014,010,นางก็เดินสวนทางไปรับสาแหรกจากมือของดาบสนั้นมาด้วยตัวเอง     แล้ว
33,0014,011,แสดงข้อวัตรที่คนควรทำแก่ดาบสซึ่งนั่งลงแล้ว.   ครั้งนั้น   นายพรานป่าก็
33,0014,012,รู้ว่านางเป็นมนุษย์     จึงกราบดาบสแล้วนั่งลง     ดาบสจึงต้อนรับด้วยผล
33,0014,013,หมากรากไม้กับน้ำดื่มแล้วถามว่า   ดูก่อนบุรุษผู้เจริญ    ท่านจักพักอยู่ใน
33,0014,014,ที่นี้หรือจักไป.   เขาตอบว่า  จักไปเจ้าข้า  อยู่ในที่นี้จักทำอะไรได้.  ดาบส
33,0014,015,ขอร้องว่า   เหตุที่ท่านเห็นอยู่นี้อย่าได้พูดไปเลยนะ.   เขารับว่า   ถ้าพระผู้
33,0014,016,เป็นเจ้าไม่ประสงค์ก็จะพูดไปเพราะเหตุไรเล่า    แล้วไหว้ดาบส    ทำกิ่งไม้
33,0014,017,รอยเท้า   และเครื่องหมายต้นไม้ไว้ในเวลาที่จะมาอีก   ก็หลีกไป.
33,0014,018,นายพรานป่านั้นไปกรุงพาราณสีเฝ้าพระราชา.    พระราชาตรัสถาม
33,0014,019,ว่า    เหตุไรเจ้าจึงมา.   กราบทูลว่า   ข้าแต่เทวะ   ข้าพระบาทเป็นพรานป่า
33,0014,020,ของพระองค์    พบอิตถีรัตนะอันน่าอัศจรรย์ที่เชิงเขา  จึงมาเฝ้าพระเจ้าข้า
33,0014,021,แล้วทูลเล่าเรื่องทั้งหมดถวาย.    พระราชาสดับคำของนายพรานป่านั้นแล้ว
33,0014,022,รีบเสด็จไปเชิงเขา   ตั้งค่ายพักในที่ไม่ไกลจึงพร้อมด้วยนายพรานป่า    และ
33,0014,023,เหล่าราชบุรุษอื่น ๆ  เสด็จไปที่นั้น   เวลาดาบสนั่งฉันอาหาร  ทรงอภิวาท