Book,Page,LineNumber,Text
33,0044,001,นี้ออกมาเหยียบย่ำเสีย.      บรรดาเด็กเหล่านั้น     บางพวกฟังคำพระเถระ 
33,0044,002,แล้วไม่กล้าที่จะเหยียบย่ำได้    บางพวกเหยียบย่ำทันทีทีเดียว    การทำให้
33,0044,003,แหลกละเอียดไป.        นางกุณฑลเกสาบริโภคอาหารแล้วเดินออกไปเห็น
33,0044,004,กิ่งไม้ถูกเหยียบย่ำ  จึงถามว่า   นี้เป็นการการทำของใคร.   ทีนั้นพวกเด็ก
33,0044,005,จึงบอกการที่พระธรรมเสนาบดีให้พวกเขากระทำแก่นาง.      นางจึงคิดว่า
33,0044,006,พระเถระนี้เมื่อไม่รู้กำลังของตน  จักไม่กล้าให้เหยียบย่ำกิ่งไม้นี้   พระเถระนี้ 
33,0044,007,จักต้องเป็นผู้ยิ่งให้แน่นอน         แต่แม้เรายังเป็นคนเล็ก ๆ  อยู่จักให้งาม
33,0044,008,ไม่ได้.   เราควรจะเข้าไปภายในบ้านทีเดียว    แล้วให้สัญญาแก่พวกบริษัท
33,0044,009,ดังนี้ แล้วได้กระทำดังนั้น.     พึงทราบว่า    ในนครอันเป็นที่อาศัยอยู่แห่ง
33,0044,010,"ตระกูลถึง   ๘๐,๐๐๐   ตระกูล    คนทั้งหมดนั่นแหละต่างรู้จักกันด้วยอำนาจ"
33,0044,011,ที่มีความเท่าเทียมกัน.
33,0044,012,ฝ่ายพระเถระกระทำภัตกิจเสร็จแล้ว     จึงนั่งที่โคนต้นไม้แห่งหนึ่ง.
33,0044,013,ทีนั้น  นางกุณฑลเกสานี้   มีมหาชนห้อมล้อมเดินไปยังสำนักของพระเถระ
33,0044,014,กระทำปฏิสันถารแล้ว   ยืน  ณ  ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง    ถามว่า     ข้าแต่ท่าน
33,0044,015,ผู้เจริญ  พระคุณเจ้าให้เหยียบย่ำกิ่งไม้นี้หรือ.
33,0044,016,พระสารีบุตร      -   ใช่แล้ว   เราให้เหยียบย่ำเอง
33,0044,017,นาง                     -   เมื่อเป็นเช่นนั้น       ขอดิฉันกับพระคุณเจ้ามาโต้
33,0044,018,วาทะกันนะพระคุณเจ้า.
33,0044,019,พระสารีบุตร       -   ได้สิน้องนาง.
33,0044,020,นาง                      -   ใครจะถาม   ใครจะกล่าวแก้   เจ้าข้า.
33,0044,021,พระสารีบุตร        -   ความจริงคำถามตกแก่เรา      แต่ท่านจงถามสิ่งที่
33,0044,022,ท่านรู้เถิด.