Book,Page,LineNumber,Text
39,0043,001,อนึ่ง ชาตรูปรชตปฏิคคหณะ เป็นกายกรรมก็มี เป็นวจีกรรมก็มี
39,0043,002,โดยปริยายแห่งความเป็นไปและความเกิดทางกายทวารเป็นต้น มิใช่กรรมบถ.
39,0043,003,อนึ่ง เมื่อว่าโดยวิรัติ ในที่นั้น บุคคลเมื่องดเว้น ย่อมงดเว้นจาก
39,0043,004,อกุศลมีปาณาติบาตเป็นต้นหรือของตนหรือของคนอื่น ๆ ฉันใด แม้ในที่นี้ ก็
39,0043,005,ย่อมงดเว้น จากอกุศลมีวิกาลโภชนะเป็นต้น ก็ฉันนั้น.
39,0043,006,อนึ่ง เมื่อว่าโดยความเป็นกุศล ก็เป็นอย่างเดียวกัน. ก็เวรมณีต้น
39,0043,007,มี ๔ สมุฏฐาน คือ กาย กายจิต วาจาจิต และกายวาจาจิต ทุกเวรมณี
39,0043,008,ประกอบด้วยสุขเวทนากก็มี ประกอบด้วยอทุกขมสุขเวทนาก็มี มีอโลภะ อโทสะ
39,0043,009,เป็นมูลก็มี มีอโลภะ อโทสะ อโมหะเป็นมูลก็มี และทุกเวรมณีให้เกิดผลที่น่า
39,0043,010,ปรารถนามีประการต่าง ๆ ฉันใด แม้ในที่นี้ ก็ฉันนั้น ข้าพเจ้าจึงกล่าวว่า
39,0043,011,ข้อยุติจากการพรรณนา ๕ สิกขาบทต้นนั้น ควร
39,0043,012,นำมาใช้ใน ๕ สิกขาบทหลัง ควรกล่าวสิกขาบทเป็น
39,0043,013,ข้อ ๆ ควรทราบว่า สิกขาบทมีอย่างเลวเป็นต้นไว้ด้วย.
39,0043,014,พึงทราบวินิจฉัย ๕ สิกขาหลังนั้น. คำว่า วิกาลโภชนํ ได้แก่
39,0043,015,การบริโภคอาหารเมื่อล่วงเลยเวลาเที่ยงตรง. จริงอยู่ การบริโภคอาหารเนื้อ
39,0043,016,ล่วงเลยเวลาเที่ยงตรงนั้น ก็คือการบริโภคอาหารเมื่อล่วงเลยกาลที่ทรงอนุญาต
39,0043,017,ไว้ เพราะฉะนั้น ท่านจึงเรียกว่า วิกาลโภชนะ เจตนางดเว้นจากการบริโภค
39,0043,018,อาหารในเวลาวิกาลนั้น. ในคำว่า นจฺจคีตวาทิตวิสูกทสฺสนํ นี้ การฟ้อนรำ
39,0043,019,อย่างใดอย่างหนึ่ง ชื่อว่า นัจจะ. การขับร้องอย่างใดออย่างหนึ่ง ชื่อว่า คีตะ.
39,0043,020,การประโคมอย่างใดอย่างหนึ่ง ชื่อว่า วาทิตะ. การดูสิ่งที่เป็นข้าศึก เพราะ
39,0043,021,ทำลายธรรมฝ่ายกุศล โดยเป็นปัจจัยทำให้เกิดกิเลส ชื่อว่า วิสูกทัสสนะ
39,0043,022,หรือการดูการเห็นที่เป็นข้าศึก ก็ชื่อว่า วิสูกทัสสนะ. การฟ้อนรำด้วย