Book,Page,LineNumber,Text
47,0021,001,เป็นปทัฏฐาน  เพราะต้องการจะฟังโดยเคารพ   ฉะนั้นแล   ขอให้ภูตทั้งปวงจง
47,0021,002,ตั้งใจฟัง.
47,0021,003,อีกประการหนึ่ง    คำใดที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ในที่สุดแห่งคาถา
47,0021,004,แรกว่า  <B>ภาสิตํ</B>  พระผู้มีพระภาคเจ้าไม่ทรงอ้างถึงคำนั้นโดยความเป็นเหตุ   จึง
47,0021,005,ตรัสว่า  ธรรมดาว่าภาษิตของเรา  บุคคลได้โดยยากอย่างยิ่ง  เพราะเหตุที่ขณะ
47,0021,006,ซึ่งเว้นจากขณะทั้งปวงเป็นขณะที่หาได้ยาก   ทั้งเป็นคำมีอานิสงส์เป็นอเนก
47,0021,007,เพราะเป็นไปด้วยปัญญาคุณและกรุณาคุณ   และเราต้องการที่จะพูดคำนั้น  จึง
47,0021,008,ได้กล่าวว่า  <B>สุณนฺตุ  ภาสิตํ</B>  ขอจงฟังคำที่เรา   (ตถาคต)  พูด    เพราะเหตุ
47,0021,009,นั้นแล  คำว่า  <B>ภูตา  นิสาเมถ  สพฺเพ</B>    (ขอภูตทั้งปวงจงพึง)  นี้   เราได้
47,0021,010,กล่าวแล้วด้วยบทที่เป็นคาถานี้.
47,0021,011,พระผู้มีพระภาคเจ้า  ทรงประกอบเหตุนั้นอย่างนี้แล้ว  จึงทรงประกอบ
47,0021,012,ภูตให้ตั้งใจฟังคำภาษิตของพระองค์      ได้ทรงเริ่มเพื่อจะตรัสคำที่ควรฟังว่า
47,0021,013,<B>เมตฺตํ   กโรถ  มานุสิยา  ปชาย</B>  ขอจงแผ่เมตตาจิตไปในหมู่มนุษย์  ดังนี้.
47,0021,014,เนื้อความแห่งพระคาถานั้นว่า  หมู่สัตว์คือมนุษย์นี้ใด   อันอุปัทวะทั้ง
47,0021,015,๓  ประทุษร้ายแล้ว   ขอท่านทั้งหลายจงเข้าไปตั้งเมตตา  คือ  มิตรภาพ   ได้แก่
47,0021,016,ความเป็นผู้มีอัธยาศัยเกื้อกูลในหมู่สัตว์ที่เป็นมนุษย์นั้น       แต่อาจารย์บางพวก
47,0021,017,เรียกมนุษย์ว่า  <B>ปชา</B>   คำนั้นไม่ถูก  เพราะไม่ได้เป็นสัตตมีวิภัติ    และอาจารย์
47,0021,018,พวกอื่นก็พรรณนาเนื้อความแม้ใดไว้   เนื้อความแม้นั้นก็ไม่ถูก  แต่ในคาถานี้มี
47,0021,019,อธิบายว่า   เราหาได้เรียก  (อย่างนั้น )  ด้วยกำลังแห่งความเป็นใหญ่ว่า เป็นพระ
47,0021,020,พุทธเจ้าไม่   แต่สิ่งใดเป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ท่านทั้งหลายด้วย   แก่หมู่มนุษย์
47,0021,021,ด้วย  เราก็ได้กล่าวสิ่งนั้นว่า   ท่านทั้งหลายจงสร้างเมตตาจิตในหมู่มนุษย์   ดังนี้.