Book,Page,LineNumber,Text
47,0024,001,ชั้นพรหมก็ดี    จัดให้มีการฟังธรรมเป็นต้นตลอดทั้งคืน    ด้วยการยกฉัตรและ  
47,0024,002,ประทีปดอกไม้   แล้วทำพลีกรรมในเวลากลางคืน   ด้วยการอุทิศให้ซึ่งส่วนบุญ
47,0024,003,ก็ดี  มนุษย์ทั้งหลายอันพวกท่านจะไม่พึงรักษาได้อย่างไร เพราะเหตุว่า  มนุษย์
47,0024,004,เหล่านั้นกระทำพลีกรรม     อุทิศพวกท่านเท่านั้น      ทั้งกลางวันและกลางคืน
47,0024,005,อย่างนี้.
47,0024,006,คำว่า    <B>ตสฺม    หิ   เน</B>  เพราะฉะนั้น    ท่านทั้งหลายจงรักษา  คือ
47,0024,007,จงคุ้มครองมนุษย์เหล่านั้น     แม้เพราะเหตุแห่งพลีกรรม   และขอให้พวกท่านจง
47,0024,008,ขจัดสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ของมนุษย์เหล่านั้นออกเสีย  แล้วนำสิ่งที่เป็นประโยชน์
47,0024,009,มาให้   ขอให้พวกท่านเป็นผู้ไม่ประมาท  ตั้งความเป็นผู้กตัญญูนั้น  ๆ ไว้ในใจ
47,0024,010,ระลึกอยู่เป็นนิจเถิด.
47,0024,011,พระผู้มีพระภาคเจ้า     ครั้นทรงแสดงความที่มนุษย์ทั้งหลายมีอุปการะ
47,0024,012,ต่อเทวดาทั้งหลายอย่างนี้แล้ว    จึงทรงเริ่มเพื่อประกอบสัจวาจา   โดยนัยมีอาทิ
47,0024,013,ว่า   <B>ยํกิญฺจิ    วิตฺตํ</B>    เพื่อการเข้าไปสงบอุปัทวะของมนุษย์ทั้งหลายเหล่านั้น
47,0024,014,และเพื่อการฟังธรรมของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย     ด้วยกระทรงประกาศ
47,0024,015,พระพุทธคุณเป็นต้น.
47,0024,016,ในบรรดาบทเหล่านั้น   บทว่า  <B>ยํกิญฺจิ</B>    ได้แก่   สิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งไม่มี
47,0024,017,ส่วนเหลือ    อันท่านกำหนดเอา     ด้วยสามารถแห่งการกำหนดที่ไม่แน่นอน
47,0024,018,คือสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งได้โวหารในสิ่งนั้น  ๆ.
47,0024,019,ทรัพย์ชื่อว่า  <B>วิตฺตํ.</B>   ทรัพย์ที่ชื่อว่า  <B>วิตฺตํ</B>   เพราะอรรถว่า   ก็ทรัพย์
47,0024,020,นั้นยังความปลื้มใจให้เกิดขึ้น.