Book,Page,LineNumber,Text
25,0002,001,[๔๑๗] ครั้งนั้น มารผู้มีบาปได้ทราบความตรึกแห่งพระทัยของ
25,0002,002,พระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยจิต จึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ แล้ว
25,0002,003,ได้ทูลด้วยคาถาว่า
25,0002,004,มาณพทั้งหลายย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วย
25,0002,005,การบำเพ็ญตบะใด ท่านหลีกจากตบะนั้น
25,0002,006,เสียแล้ว เป็นผู้ไม่บริสุทธิ์ มาสำคัญตนว่า
25,0002,007,เป็นผู้บริสุทธิ์ ท่านพลาดมรรคาแห่งความ
25,0002,008,บริสุทธิ์เสียแล้ว.
25,0002,009,[๔๑๘] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป
25,0002,010,จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
25,0002,011,เรารู้แล้วว่า ตบะอื่น ๆ อย่างใด
25,0002,012,อย่างหนึ่ง ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
25,0002,013,ตบะทั้งหมดหาอำนวยประโยชน์ให้ไม่
25,0002,014,ดุจถ่อเรือบนบก ฉะนั้น (เรา) เจริญมรรค
25,0002,015,คือ ศีล สมาธิ และปัญญา เพื่อความ
25,0002,016,ตรัสรู้ เป็นผู้บรรลุความบริสุทธิ์อย่าง
25,0002,017,ยอดเยี่ยมแล้ว ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งที่สุด
25,0002,018,ตัวท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.
25,0002,019,ครั้งนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้
25,0002,020,จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.