Book,Page,LineNumber,Text
25,0028,001,<H1>๑๐.  ทุติยอายุสูตร</H1>
25,0028,002,<H1>ว่าด้วยอายุสิ้นไป</H1>
25,0028,003,[๔๙๓]  สมัยหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุ-
25,0028,004,วัน   อันเป็นสถานที่พระราชทานเหยื่อแก่กระแต.  กรุงราชคฤห์.
25,0028,005,ณ ที่นั้น      พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสข้อนี้ว่า    ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
25,0028,006,อายุของมนุษย์ทั้งหลายนี้น้อยนัก    จำต้องไปสัมปรายภพ   ควรทำกุศล    ควร
25,0028,007,ประพฤติพรหมจรรย์ สัตว์ผู้เกิดแล้วจะไม่ตายไม่มีเลย ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  คน
25,0028,008,ที่เป็นอยู่นาน  ย่อมเป็นอยู่ได้เพียงร้อยปี  หรือที่เกินขึ้นไปก็น้อย  ดังนี้.
25,0028,009,[๔๔๔]  ครั้งนั้น  มารผู้มีบาป   ได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว 
25,0028,010,ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคาถาว่า
25,0028,011,<B>วันคืนย่อมไม่ผ่านพ้นไป   ชีวิตย่อม
25,0028,012,ไม่สิ้นเข้า    อายุของสัตว์ทั้งหลาย  ย่อม
25,0028,013,ดำเนินตามไป  ดุจกงจรตามทูบรถไป ฉะนั้น.</B>
25,0028,014,[๔๔๕]  ครั้งนั้น  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า  นี่มารผู้มีบาป  จึง 
25,0028,015,ได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
25,0028,016,<B>วันคืนย่อมผ่านพ้นไป  ชีวิตย่อมสั้น 
25,0028,017,เข้า  อายุของสัตว์ทั้งหลายย่อมสิ้นไป
25,0028,018,ดุจน้ำแห่งแม่น้ำน้อย   ฉะนั้น.</B>