Book,Page,LineNumber,Text
25,0030,001,<H1>ทุติยวรรคที่  ๒</H1>
25,0030,002,<H1>๑.   ปาสาณสูตร</H1>
25,0030,003,<H1>มารกลิ้งศิลาขู่พระพุทธเจ้า</H1>
25,0030,004,[๔๔๖]  สมัยหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับ อยู่  ณ  ภูเขาคิชฌกูฏ
25,0030,005,กรุงราชคฤห์.  
25,0030,006,ก็สมัยนั้นแล  พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับนั่งในที่แจ้ว  ในเวลากลางคืน
25,0030,007,เดือนมืด  และฝนกำลังตกประปรายอยู่.
25,0030,008,[๔๔๗]  ครั้งนั้นแล     มารผู้มีบาปต้องการจะยังความกลัว     ความ
25,0030,009,หวาดเสียว    ขนพองสยองเกล้า    ให้เกิดขึ้นแก่พระผู้มีพระภาคเจ้า    จึงเข้าไป
25,0030,010,ณ  ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับ อยู่  ครั้นแล้ว  กลิ้งศิลาก้อนใหญ่ ๆ  ไปใกล้
25,0030,011,พระผู้มีพระภาคเจ้า.
25,0030,012,[๔๔๘]  ครั้งนั้นแล   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า  นี่มารผู้มีบาป
25,0030,013,จึงตรัสสำทับกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
25,0030,014,<B>แม้ถึงว่าท่านจะพึงกลิ้งภูเขาคิชฌกูฏ
25,0030,015,หมดทั้งสิ้น  ความหวั่นไหวก็จะไม่มีแก่
25,0030,016,พระพุทธเจ้าทั้งหลายผู้หลุดพ้นแล้วโดย 
25,0030,017,ชอบแน่แท้.</B>  
25,0030,018,ลำดับนั้น     มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า     พระผู้มีพระภาคเจ้าทรง 
25,0030,019,รู้จักเรา  พระสุคตทรงรู้จักเรา  ดังนี้  จึงได้หายไปในที่นั้นเอง.