Book,Page,LineNumber,Text
25,0037,001,<H1>๔.  ปฏิรูปสูตร</H1>
25,0037,002,<H1>ว่าด้วยทรงตั้งอยู่ในธรรมที่ควรสอน</H1>
25,0037,003,[๔๕๕]   ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้  :-
25,0037,004,สมัยหนึ่ง    พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับ อยู่  ณ  ศาลาหลังหนึ่ง    ใน
25,0037,005,พราหมณคาม   แคว้นโกศล.
25,0037,006,ก็โดยสมัยนั้นแล        พระผู้มีพระภาคเจ้าแวดล้อมด้วยคฤหัสถ์บริษัท
25,0037,007,หมู่ใหญ่ทรงแสดงธรรมอยู่.
25,0037,008,ลำดับนั้น  มารผู้มีบาปได้มีความคิดขึ้นว่า   พระสมณโคดมนี้แวดล้อม
25,0037,009,ด้วยคฤหัสถ์บริษัทหมู่ใหญ่  ทรงแสดงธรรมอยู่  ถ้ากระไร เราพึงเข้าไปหาพระ-
25,0037,010,สมณโคดมถึงที่ประทับ  เพราะประสงค์จะยังปัญญาจักษุให้พินาศ.
25,0037,011,[๔๕๖]  ลำดับนั้น      มารผู้มีบาปเข้าไปหาพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่
25,0037,012,ประทับ  ครั้นแล้ว   จึงทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคาถาว่า
25,0037,013,<B>ท่านพร่ำสอนผู้อื่นด้วยสิ่งใด   สิ่งนั้น
25,0037,014,ไม่สมควรแก่ท่าน  เมื่อท่านกล่าวถึงธรรม
25,0037,015,นั้น  อย่าได้ข้องอยู่ในความยินดียินร้าย</B> 
25,0037,016,[๔๕๗]   พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า
25,0037,017,<B>พระสัมพุทธเจ้ามีปกติอนุเคราะห์
25,0037,018,ด้วยจิตอันเกื้อกูล  ทรงพร่ำสอนผู้อื่นด้วย
25,0037,019,สิ่งใด  ตถาคตมีจิตหลุดพ้นจากความยินดี
25,0037,020,ยินร้ายในสิ่งนั้นแล้ว.</B>
25,0037,021,ครั้งนั้นแล  มารผู้มีบาปเป็นทุกข์  เสียใจว่า  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรง
25,0037,022,รู้จักเรา  พระสุคตทรงรู้จักเรา  ดังนี้  จึงได้หายไปในที่นั้นนั่นเอง.