Book,Page,LineNumber,Text
25,0046,001,<B>หรือพวกเราไม่มีความกังวล    ย่อมอยู่เป็น
25,0046,002,สุขสบายหนอ  พวกเราจักมีปีติเป็นภักษา
25,0046,003,ดุจอาภัสสรเทพ  ฉะนั้น.</B>
25,0046,004,ครั้งนั้นแล   มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้
25,0046,005,จักเรา  พระสุคตทรงรู้จักเรา  ดังนี้    จึงได้หายไปในที่นั้นนั่นเอง.
25,0046,006,<H1>อรรถกถาปิณฑิกสูตร</H1> 
25,0046,007,พึงทราบวินิจฉัยในปิณฑิกสูตรที่  ๘  ต่อไป :-
25,0046,008,บทว่า  <B>ปาหุนกานิ  ภวนฺติ</B>  ความว่า ของขวัญที่พึงส่งไปในที่นั้นๆ
25,0046,009,ในงานนักขัตฤกษ์เห็นปานนั้นหรือไทยทานเป็นบรรณาการสำหรับต้อนรับแขก
25,0046,010,[อาคันตุกะ] ได้ยินว่า วันนั้นเป็นวันเที่ยวเตร่กันตามลำพัง [เสรี] พวกหนุ่มๆ
25,0046,011,ที่มีวัยและชาติเสมอกันอันตระกูลคุ้มครองแล้วก่ออกไปชุมนุมกัน. แม้พวกสาว
25,0046,012,ก็แต่งตัวด้วยเครื่องตกแต่งอันเหมาะแก่สมบัติตน ๆ เที่ยวเตร่กันไปในที่นั้น   ๆ
25,0046,013,ในจำพวกหนุ่มสาวเหล่านั้น   แม้พวกสาว ๆ ก็ส่งของขวัญ ให้แก่พวกหนุ่ม ๆ  ที่
25,0046,014,ตนพอใจ.  ถึงพวกหนุ่มๆ ก็ส่งของขวัญให้พวกสาว  ๆ เหมือนกัน.  เมื่อไม่มีของ
25,0046,015,ขวัญอย่างอื่น  โดยที่สุดก็คล้องแม้ด้วยพวงมาลัย.  บทว่า <B>อนฺวาวิฏฺ€า</B>  ได้แก่
25,0046,016,เข้าไปสิงแล้ว.    ได้ยินว่า   วันนั้น   พวกสาว  ๕๐๐  คน   กำลังเดินไปเล่นใน 
25,0046,017,สวน  พบพระศาสดาสวนทางมาก็พึงถวายขนมอ่อน.    พระศาสดาจึงทรงแสดง
25,0046,018,ธรรมเบ็ดเตล็ด    เพื่ออนุโมทนาทานของพวกสาวเหล่านั้น.  เมื่อจบเทศนา  พวก
25,0046,019,สาวทั้งหมดพึงตั้งอยู่ในโสดาปัตติผล  ดังนั้น   มารจึงเข้าดลใจ  ด้วยหมายจักทำ
25,0046,020,อันตรายแก่สมบัตินั้น.   แต่ในบาลี   ท่านกล่าวไว้เพียงว่า    ขอพระสมณโคดม
25,0046,021,อย่าได้อาหารเลย.