Book,Page,LineNumber,Text
25,0050,001,[๔๗๓]  มารกราบทูลว่า
25,0050,002,<B>ชนเหล่าใดกล่าวถึงสิ่งใดว่า   นี้ของ
25,0050,003,เรา และกล่าวว่า นี้เป็นเรา  ถ้าใจของท่าน
25,0050,004,มีอยู่ในสิ่งนั้น  ข้าแต่สมณะ  ท่านก็จะไม่
25,0050,005,พ้นเราไปได้.</B>
25,0050,006,[๔๗๔]  พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า 
25,0050,007,<B>ชนเหล่าใดกล่าวถึงสิ่งใด  สิ่งนั้นไม่ 
25,0050,008,มีแก่เรา    ชนเหล่าใดกล่าว    ชนเหล่านั้น
25,0050,009,ไม่ใช่เรา    ดูก่อนมารผู้มีบาป    ท่านจงรู้
25,0050,010,อย่างนี้  ท่านย่อมไม่เห็นแม้ทางของเรา.</B>
25,0050,011,ลำดับนั้น  มารผู้มีบาปเป็นทุกข์   เสียใจว่า   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรง  
25,0050,012,รู้จักเรา  พระสุคตทรงรู้จักเรา   ดังนี้   จึงได้หายไปในที่นั้นนั่นเอง.
25,0050,013,<H1>อรรถกถากัสสกสูตร</H1>
25,0050,014,พึงทราบวินิจฉัยในกัสสกสูตรที่  ๙  ต่อไป :-
25,0050,015,บทว่า <B>นิพฺพานปฏิสํยุตฺตาย</B>   ได้แก่  ที่อ้างพระนิพพานเป็นไปแล้ว.
25,0050,016,บทว่า   <B>ทฏหฏเกโส</B>   ได้แก่  นำผมหน้าไว้ข้างหลัง    นำผมหลังไว้ข้างหน้า
25,0050,017,นำผมข้างซ้ายไว้ข้างขวา  นำผมข้างขวาไว้ข้างซ้าย ชื่อว่า  มีผมกระจายยุ่งเหยิง 
25,0050,018,บทว่า  <B>มม  จกฺขุสมฺผสฺสวิญฺาณายตนํ</B>  ได้แก่  จักษุสัมผัสที่ประกอบด้วย
25,0050,019,จักขุวิญญาณ.  จักษุสัมผัสนั้นก็ดี   วิญญาณายตนะก็ดี   เป็นของเรา.  ก็ในคำว่า
25,0050,020,มเมว  ของเรานี้   ท่านถือเอาธรรมทั้งหลายที่ประกอบด้วยวิญญาณ  ด้วยจักษุสัมผัส