Book,Page,LineNumber,Text
30,0015,001,บทว่า  <B>เสตานิ  วตฺถานิ</B>  ความว่า   ผ้านุ่งขาว   คือมีสีดังก้อนฟองน้ำ.   ในผ้า
30,0015,002,เหล่านั้น  ผ้านุ่งมีราคาห้าร้อย  ผ้าห่มมีราคาพันหนึ่ง.  บทว่า <B>เสตา  อุปาหนา</B>
30,0015,003,ความว่า   ธรรมดาว่า  รองเท้าย่อมมีได้  สำหรับคนผู้เดินทาง   หรือสำหรับคน
30,0015,004,ผู้เข้าสู่ดง.  ส่วนรองเท้านี้  สำหรับขึ้นรถ.  ด้วยเหตุนั้น  พึงทราบว่า  นั่นชื่อว่า
30,0015,005,เครื่องประดับเท้าของเขา   ผสมเงิน   อันสมควรแก่รองเท่านั้น    ท่านกล่าวไว้
30,0015,006,อย่างนี้.   บทว่า  <B>เสตาย  สุทํ  วาลวีชนิยา</B>   ความว่า   จามรและพัดวาลวัชนี
30,0015,007,มีสีขาว    มีด้ามทำด้วยแก้วผลึก.    ก็เครื่องประดับเฉพาะเท่านี้ขาว    ได้มีแล้ว
30,0015,008,แก่พราหมณ์นั้นอย่างเดียวเท่านั้นหามิได้.   แม้เครื่องประดับของพราหมณ์นั้น
30,0015,009,ได้ทำด้วยเงินมีเป็นต้นอย่างนี้ว่า   ก็พราหมณ์นั้น   ลูบไล้ด้วยเครื่องลูบไล้ขาว
30,0015,010,ประดับดอกไม้ขาว    ที่นิ้วทั้ง ๑๐   สวมแหวน   ที่หูทั้งสองใส่ต่างหูดังนี้.    แม้
30,0015,011,พวกพราหมณ์ผู้เป็นบริวารของเขาได้มีประมาณหนึ่งหมื่น       ผ้าเครื่องลูบไล้
30,0015,012,ดอกไม้และเครื่องประดับขาว    ได้มีแล้วประมาณเท่านั้นเหมือนกัน.   ส่วนข้อ
30,0015,013,นั้นอันใดอันท่านกล่าวว่า  <B>สาวตฺถิยา  นิยฺยายนฺตํ</B>  ดังนี้   ความแจ่มแจ้งแห่ง
30,0015,014,การออกไปในข้อนั้นดังต่อไปนี้.
30,0015,015,ว่าโดยกิจ   พราหมณ์นั้น  ย่อมกระทำประทักษิณนคร  ๖  เดือนครั้ง
30,0015,016,หนึ่ง  คนประกาศไปล่วงหน้าว่า    แต่นี้ไปพราหมณ์จักกระทำประทักษิณนคร
30,0015,017,โดยวันทั้งหลายประมาณเท่านี้  ชนเหล่าใดฟังการประกาศนั้นแล้ว กำลังออกไป
30,0015,018,จากนคร   ชนเหล่านั้นจะยังไม่หลีกไป.   แม้ชนเหล่าใด   หลีกไปแล้ว   แม้ชน
30,0015,019,เหล่านั้นย่อมกลับ    ด้วยคิดว่า    พวกเราจักได้เห็นสิริสมบัติของท่านผู้มีบุญ.
30,0015,020,พราหมณ์ย่อมเที่ยวไปสู่นครตลอดวันใด  ชาวเมืองทั้งหลาย  กวาดถนนในนคร
30,0015,021,ในกาลนั้น  แต่เช้าตรู่  เกลี่ยทรายลง  โปรยด้วยดอกไม้ทั้งหลาย   อันมีข้าวตอก
30,0015,022,เป็นที่ห้า   ทั้งหม้อน้ำ  ให้ช่วยกันยกต้นกล้วยทั้งหลาย   และธงทั้งหลายขึ้นแล้ว
30,0015,023,ย่อมทำนครทั้งสิ้นให้อบอวลด้วยกลิ่นธูป.